Anne,Mektubum Dar Şiiri - Ümran Karabıyık

Hangi köprüye ayak bırakacağım
Bilmediğim bir yolculuk var yakınımda
Çok yakın bakışlarıma
Hissediyorum
Bu son mektubum anne sana
Gözlerimi kapatırken düşünmüş olacağım
Bu yolculuğumu hissettiğimi
Ve sen bu satırları okuduğunda eritmiş olacağım benliğimi.

Bu son adımlarım, hayatın, soğuk
Ama zorunlu ekseninde
Neye ve nelere çakışacak iskarpinim?
...

Bilmek önce olsaydı korkardı soluklarımız
Ve unuturduk mutlu olmayı
Hızlı ama hayata çapkın sayılan nefeslerimizde
İşte bu yüzden bazıları hatırladı
Bazıları görünce unuttu benliğini
Ben bir şey görmedim buna eminim ki
Benliğimi hiç kazanmamış biri olarak anne.

İki duman ötede serseri alınganlık
Ve bir cehennemi dahi aratmayacak serkeş gururum
Nerde onurum?
Pili bitti tahmin süremizin
Ki kapıdaki görevliye tutturmayı da unuttuk çantamızda ne varsa
Güvensiz ve biraz şüpheli bir tüketiciyiz
büyüüük bir alış-veriş merkezinde
.
İşte çantam yakalandı
Benliğim uyarı sesi kadar tizmiş, ruhum nasılda saklamış meğer
Cümlelerimden de anlaşılmıyorsa şimdi
En suçlunuz benim tüketmeksizin
Çekilin.

Sırrım düştü
Ben teflon doğmamış mıydım anne
Üşüyorum ve sesli
Marka bir cennet istiyorum, hakkım olmasını beklemeyin tabiî ki.
.

Sır kapılarım açıldı
Şimdi yokum sizsiz ayrıca
Ben uzak bir sorgudayım
Hatırlayın gururumu
Ve gaddarlığımı nefeslerimin her bir hücresine
İşte elinizde
Artık hatrınızın kıyıları üşümeyecek ben yokum
Ben, hislerinizi çaldım
Ağlamayın.