Anne Mavisi Şiiri - Ahmet Mücahit Bülbül

bu çürümüş sonbahar ellerin
masa üzeri soğuk çaylarımın
ve ulu orta ayak üşümelerimizin
ölümü unutmuşluğumuzla bir ilgisi olmalı

öksürük tarlası ciğerlerimize cıgara sararken
bıkmışlığımız
ve -tanrı yorar- iç çekişlerimizle
daha nice yastık altı ölümleri hiç edeceğiz

sus Meryem ana
öldüğünü söylersen
bir daha çarmaha gererler isayı

hatırlıyor musun
bir cami avlusu kadar çok ağlamıştım
kan karışmıştı göğün yüzüne

ağlayan ve ağrıyan sözcüklerimden sonra
tanrılar birleşip suyu kırmış olmalı
ki bir bahar gibi devrilirken
bu kadar mavi ölemezdi annemin gözleri

ben o gözlerden sonra
azı dişlerimin izleriyle hatırlanır oldum
ardımdan dökülen sular
ve ağıtlarla

cep ağızları kirli o çocukluğumu
bir demet ıslak karanfile sattığımda anladım
annemin yokluğuymuş
hayat dedikleri şu düpedüzlük

öldürülesiye özlediğim zaman
ve şakağıma gümüş kurşun izleri düştüğünde
başımı annemin gül bahçesi dizlerine koyacağım

ve o günün akşamında
tüm iyi dileklerim
ve yastık yüzüm sizin olsun

ardından peygamberlerle bir araya gelip
anneler ölümsüzdür
anneler tanrı yarısıdır diye bağıracağız.

ki tüm ölüler de aynı şeyi söyleyecek
hep bir ağızdan;

yılgın bir evlat için,
tanrıdan sonrası annedir
anneden sonrası hiç.