Anne Gel Şiiri - Latif Batı

Bugün en acı günüm…
Yüreğime vuruldu dağ üstüne dağ!
Göçüp gitti annem,
Arkam olan en büyük dağ!

Diyorlar ki:
“Her insanın gökte bir yıldızı var.”
Sen benim dünyadaki yıldızım,
Sönüp gittin Kutup Yıldızı gibi;
Karardı dünyam!

Sen beni küçükken,
Sarıp sarmaladın çiçekli bez kundağa.
Şimdi sen bebek oldun,
Seni de ben sardım beyaz kundağa!

Beni büyüttün,
Ninniler söyleyip, türküler yakarak.
Sen bembeyaz kundak içinde yatarken,
Ben de sana ninni söylüyorum ağlayarak!

Senin ninninde,
Sevgi var, neşe var, mutluluk var.
Benim ninnimde ise,
Acı ve gözyaşı dünya kadar!

Allah’ım!
Ne biçim bir hayat, ne biçim bu dünya?
Kimi sevinçten gülüp oynarken,
Kimi de kan ağlamakta!

İnsan iki kere bebek olurmuş:
Biri doğuşta, biri ölümde.
Şimdi sen bebek oldun,
Benim önümde.

Hiç ağlamayan bir bebek;
Sanki taştan bir bebek…
Ne olursun azıcık kımılda! ...
Bir kerecik olsun ağla;
Ağla da ninniler söyleyeyim sana!

Azıcık üzülsem,
“Yavrum, kuzum, acın bana geçsin! ” derdin.
Bugün senden bana geçti,
Senin en büyük derdin!

Sen varken yanımda,
Derdimi açardım hep sana.
Dert ortağım kim olacak,
Bugünden sonra?

Sen yaşarken yanımda,
Acıma, sevincime açardın kucak.
Senden sonra kim olur,
Benim derdime ortak?

Anne!
Duyuyor musun beni?
Ne olursun son bir kere,
Aç kollarını, aç iyice,
Bağrına basarak beni,
Sımsıkı sar güzelce!

Anne!
Ben çocukken ayağıma bir diken batsa,
Elimde küçücük bir kan olsa,
Hemen koşup gelirdin yanıma.
Şimdi feryat ediyorum ben!
Neden aldırmıyorsun bana? ...

Yoksa,
Beni yalnız bırakıp burada,
Gidecek misin uzaklara?
Ben ne yaparım tek başıma,
Şu kapkara dünyada?

Anne gel, ne olur!
Acı ben körpe kuzuna!
Anne gel, ne olur1
Acı ben yavru kuzuna!
Anne gel! ...
Anne gel! ...
Ne olur! ....