Anne ' Askin Miadi ' Şiiri - Ahmet Kırımlı

Insan şaşıyor be anne
Dünya durdu dediğinde
Durmayip döndüğüne
Suların akıp, çiçeklerin açıp
Bülbüllerin türkülerini duyunca
Yada güneşe bakınca
Ayı seyre dalınca
Habersiz oluşlarına
Öyle ikrar edip susuşlarına
Insan şaşıyor be anne

Ve insan siniyor be anne
Azametini gömüp yüreğine
Boyunu pusup
Yüzünü asıp
Sözünü kesip
Bir anda
Diyor ki nasip
Ve insan siniyor be anne

Sonra neden insan gülüyor be anne
Gözlerini hıfz edip duvara
Gönlünü zırh edip yabana
Dilini mesh edip yalana
iyiyim diyip her sorana
Ici aslında kan ağlarcasına
Ne bileyim kadere kısmete
Onca zahmete kızarcasına
Dudaklarının birini asıp yukarı
Diğerinin sırtını yere vurucasına
Dişlerini çırıl çıplak bırakırcasına
Sonra neden insan gülüyor be anne...

Aslında insan biliyor be anne
Yeise düşmüş bir mahluk gibi
Cehennem bekçisi malik gibi
Koruduğunun aslında korunası
Sevdiğinin aslında sevilesi
Gittiğinin aslında varılası olmadığını
Olmadığını ümidin derde çare
Beklemenin gelmeleri mümkün
Sevmelerin sarmalara imkan
Gitmelerin bitmelere yetkin
Olmadığını olamayacağını
Aslında insan biliyor be anne...

Nihayet insan ölüyor be anne
Adının aslında Kays olduğunu
Sevgilininde bunu bildiğini
Hayal edip son kez güldüğünü
Uzanmiş bir sedire sırt üstü
Seziyor ki; göz yaşları
Belkide yar için son kez düştü
Soruyorum ya bu sızı niye?
Düşünüp o gülden güzel yar
Uğrunda binlerce kez
Ağlanmayı hakediyor diye...
Ve Aşkın miadı doluyor
Canana işte son hediye
Geride soğumuş bir cesed kalıyor
Aslında söylenecek daha çok sözü ile...
Nihayet insan ölüyor be anne