Anne! Anne! Anneee!
Karanlıklardayım Gittin Gideli,
Hiç doğmuyor güneş, doğmuyor ANNE!
Donuyor bedenim, soğuk geceler..
Yorgan senin gibi sarmıyor ANNE
Günler hep gecedir, sabah olmuyor,
Işıklar da gitti seninle ANNE!
Ne gül var ne bülbül, ne yaz ne bahar
Mevsimler de gitti seninle, ANNE! ..
Ne baba, ne amca, ne teyze hala…
Gözüm kimseleri görmüyor ANNE!
Şefkat ile sarıp sarmalasalar,
Tutmuyor yerini, tutmuyor ANNE! ..
Sevgine muhtacım, sar beni ANNE!
Özledim kokunu, özledim ANNE!
Ölümden de beter, sensiz yaşamak!
Gücüm bitti, yüzüm gülmüyor ANNE!..
Hayalin gözümden gitmiyor ANNE!
Yakıyor hasretin, sönmüyor ANNE!
Muhtacım sesine, gül nefesine!
Güller de kokmuyor sen gibi, ANNE!..
Bekleme o gitti! Gelmez diyorum!
Boşuna çağırma, duymaz diyorum!
Dönülmez yerdedir, anla diyorum,
Yüreğime sözüm geçmiyor ANNE!..
Hasretin canımı yakıyor, ANNE!
Büyüyor özlemin, dinmiyor ANNE!..
Metanet Yazıcı
Kayıt Tarihi : 15.1.2011 22:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
.
Hikmet YURDAER
KOKUSUZ GÜLLER
Tabiattaki bütün güzelliklere güzellik katan hava ve suyun yanında olmazsa olmazların en başında gelen güneş ışıklarıdır.
Güneşin düşmediği, ısıtmadığı bütün canlılar ki, buna bitkiler de dâhil, renksiz, soluk ve kokusuz, cansız olurlar.
Karanlıkların canlıları da karanlıklara benzer. Solmuş, bitmiş, tükenmiş…
Tabiat için güneş ne ise, bir çocuk için de anne odur.
Hayat veren, can veren, renk veren, güç veren güneş…
Anne sıcaklığının yerini hiçbir yorgan veremez.
Çünkü anne candır, canandır; çünkü anne yardır, yarandır, çocuk için…
*
Güneşin doğmadığı yerde hangi bahardan, hangi yazdan bahsedilebilir?..
Baharı olmayan mevsimlerde hangi gül büyüyebilir?..
Gülü olmayan iklimlerde bülbülün şakıması nasıl beklenebilir?..
Anne değil midir, kışı yaza, sonu ilke, bahara çeviren?...
*
Ne kadar derlerse desinler, “teyze anne yarısıdır” diye, teyze gerçek bir anne gibi olabilir mi? Annenin yerini tutabilir mi?
Anne kokusunun, sıcaklığının yerini, günler geceler boyu gözünün içene bakmadığı, sımsıcak nefesini duyamadığı, kendi canından, teninden can bulmadığı, sinesinden beslenmediği hangi baba alabilir ki…
Anne sevgisi, demelityim ki, ilahi bir duygu, ilahi bir sevgi… Allah yaratıcı, anne sebep olanı, var edeni, vesile olanı…
*
Şöyle bir düşünürsek, ana kara, anapara, ana vatan, ana güç kaynağı, ana bayii,ana yol… hep ana… hep ana…
Var mı daha ötesi…
Ana’nın olmadığı asıl olabilir mi?..
Demek ki her şeyin temeli, her şeyin aslı “ana” kelimesinin etrafında anlam kazanmakta ve değer bulmakta…
Bir çocuk için de ve hatta yaşı başı ne olursa olsun, bir insan için de ana, temeldir, esastır, asıldır… Özdür, ruhtur, candır…
Onun olmadığı bir yerde, her şey eksiktir, natamamdır.
*
Öylesine insanın ruhuna işler ki anne, aradan on yıllar geçse de hayali asla gitmez. Hep göz önündedir, hep vardır, gerçek âlemde olmasa bile…
Gönüllerin sultanı, ruhların şahıdır ana…
O, yürek sesidir, o duygu güllerinin enfesidir.
Bir yürek için nefasettir, zarafettir, letafettir ve metanettir ana ve ana sevgisi…
Mutluluk, huzur, sükûnettir ana, bütün evlatlara…
Onun olmadığı yerde, onun olmadığı bu dünyada güllerin rengi solar, kokuları silinir, yok olur gider bütün güzellikler.
Hangi evlat ondan başkasına gül diyebilir, ondan başkasına mis diyebilir…
*
Hep beklenendir.
Hep özlenendir.
Hap aranandır.
İnsanın sözüne geçiremeyeceği gönül onun için çarpar, mantığının dumur olacağı anda bile yine anne vardır.
*
Bütün canlılar, önce kendi analarını ararlar. Analar da yavrularını…
*
İnsan, mahlûkatın en mükemmeli insan nasıl aramasın ki…
Yüce Rabbim öyle bir kalp ve öyle bir duygu vermiş ki kullarına…
Her daim muhtaç kılmış analarına…
***
Şaire Metanet Hanımdan güzel bir ANNE şiiri okuduk.
Duygulandırdı bizi, düşündürdü…
Aldı, zaman zaman götürdü geçmiş günlerimize… Yaşadık hatıraları bir kez daha, yaşadık kısa süren anneli günlerimizi…
*
Bu sımsıcak, bu buram buram ana duygularıyla bezenmiş şiirinden dolayı tebrik ve takdirlerimle şaireyi kutluyorum.
Kalemine, yüreğine sağlık Metanet Hanım.
Sağlıcakla kalın…
12 Mayıs 2011
Hikmet ÇİFTÇİ
Hiç doğmuyor güneş, doğmuyor anne!
Donuyor bedenim, soğuk geceler..
Yorgan senin gibi sarmıyor anne!
… “
Şiir; ince ayarlı söz dizinleriyle insan ruhuna en çabuk ve derinden etki edebilen, kendi içinde ritmik, melodik bir estetiğe sahip söz sanatıdır.
Birçok şiir vardır son derece güzel, anlamlı ve ustaca kurgulanmış ancak, her şiir aynı süreçte ve kıvamda etkileyemiyor okuru! Ya da; okurun ruhiyatına, duygusal coğrafyasına, algısına göre değişebiliyor bu etkileme/etkilenme duyarlılığı. Tıpkı bu dizelerin (annesi hayatta olan ve yaşamında “ anne-evlat “ ilişkisini olması gerektiği ölçeklerde yaşamış doygun biri olarak) özümün en ücra kıyılarına değin ulaşarak beni etkilemesi gibi.
Hayatta birçok durumda duygudaşlık yoluyla başkalarının duygu ve düşüncelerine -kısacık bir an da olsa- bürünerek onları daha objektif bir yaklaşımla anlamaya, anlamlandırmaya çalışır; böylece olayları, olacakları daha net ve çözüme yakın bir çizgide değerlendirmeyi, ortak akılda buluşabilmeyi amaçlarız. Böylece hakkaniyetli, barışık ve esenlikle dolu bir yaşamın penceresini aralamayı düşleriz.
Saygıdeğer Metanet Hanımın bu her biri birbirinden anlamlı, vurucu, sımsıcak olduğu kadar hüzünle dolu dizelerinde insanı gördüm, çocuğu… Bir kız çocuğunu, bir kadını gördüm; tüm acılarına, yalnızlıklarına, hüzünlerine ve hayatın kalleşliklerine rağmen, kendi içselliğinde kendine dost, kendi yarasını otayan ve sağaltan, bir yudum yaşam adına…
İnsan çığlık çığlığa iken yüreğinin kanayan kıyılarında sıcak bir ana kucağına hasretle… Nasıl başarabiliyor aynı anda ayağa kalkabilmeyi, yaşama ve yaşamını anlamlandıran her bir şeye tutunabilmeyi? İşte bunun adı SEVGİ, anaç bir duyarlılık…
Annesizlik birçok duyguyu daha derinlikli, daha naif boyutlarda besleyebiliyor; ya törpüleyerek ya da sivrilterek…
Tıpkı şiirin ilk dizelerinde ifade edildiği gibi; annenin yokluğuyla bir anda yaşamın bütün güzellikleri anlamını yitirebiliyor, mevsimler kendine has güzellikleri, çiçekler rengârenk büyüsünü yitirebiliyor, o ana değin anlamlı olan ışık karanlıkla eşdeğer bir anlama bürünebiliyor, çocuk gözünde.
Hakikaten de, bir annenin yerini hiçbir nesne, hiçbir varlık alamıyor; aynı kan bağından da olsa… O, yeri doldurulmaz bir varlık; Yaratan’ ın çok özel kıldığı…
Değerli şairimiz bu özel durumu son derece anlamlı sözcüklerle vurgulayarak belirtmiş zaten.
“…
Bekleme o gitti, gelmez diyorum!
Boşuna çağırma, duymaz diyorum!
Dönülmez yerdedir, anla diyorum,
Yüreğime sözüm geçmiyor anne! ..
Hasretin canımı yakıyor, anne!
Büyüyor özlemin, dinmiyor anne! .. “
Hele ki, yukarıda alıntılanan son mısralar yok mu? Annenin yokluğuyla içini acıtan ve kabullenmekte zorlanılan gerçekle, çığlıklarını kendi derinliğinde sessizce yaşayan yüreğin çatıştığı o hassas dönemeçte - ifade edilen isyan, özlem ve hüzünle yüklü duygu dolu söylemler…
Bu çağıl çağıl duygu akan, adı gibi metanetli, değerli olduğu kadar samimi kaleme saygımla; kutluyorum şairimizin ve bütün annelerin “ Anneler Günü” nü.
Refika Doğan
“Gerçek Dostlar Birliği” Grubu
TÜM YORUMLAR (23)