Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu ne saadetmiş annem
Anacığım
Adayım bende senin
Gibi anne olmaya
Tek kelime ile harika bir calisma gercekten...tam puanimla kutluyorum saygideger can dost...
candan kutlarımmmmm
ÇOK GÜZELDİ.BİR ANNE ADAYI BİLE BU KADAR DERİN ANLATAMAZDI YÜREĞİNİZ KALEMİNİZ DURMASIN.
TEBRİKLER.
Bir Anne adayının dilinden ancak bu kadar güzel anlatılırdı Annelik duygusu.
Anne olmayınca bilinmezmiş Annelerin değeri haklısınız. Bilal Esen hocam'ın yüreğine sağlık beğeniyle okudum şiiri.
Saygı değer Bilal Esen beyefendi bu şiiriniz
alkışlanır efendim bir anne böyle hissedip yazamaz
yüreğinize kaleminize sağlık
Tebrikler Tam Puan Zerrin TAYFUR
Anne Adayının Anne Sevgisi
İçimde bir sevi
Bir can belirdi.
Gün ve gün daha da
şımararak
beni tekmeliyor
arsızca,
Yüzsüz bir oyuncak sanki.
Duymuyor sesimi
ne de sevilerimi.
Bulutlarda hissediyorum
Kendimi her tokat atışında karnıma
Yıldızlar yaklaşıyor
Samanyolu aşk
Çağrışımların da sanki
hayatı duyumsuzca
bu denli sevmedim hiç.
Hayat vermek güzel
çok güzelmiş be annem
sen de böyle mi
nefes vermiştin bana
böyle mi varmıştın
can vermenin zevkine.
Bu ne saadetmiş annem.
Anacığım
adayım bende senin
gibi anne olmaya,
içime can düştü,
camıma can anacığım
canıma can.
Bana adadığını hayatını,
Hayatına kıymet vermezliğini
anladım,
Anladım evladın
İlk tekmelediği anda
Yüreğe düşen sevgi selini.
Sende böyle mi
seviyordun beni,
şimdi değerini
daha da çok anladım anam..
İlk kucağına alıp
meme verdiğinde
ıngalamalarımın türküler gibi
geldiğinde
ninniler de ki ahengin
ruhuna nasıl aktığını
anladım annem.
şimdi seni daha da çok
seviyorum anneciğim
bir can düştü canıma
bir can..
hazırım uykusuz
gecelere
hazırım çığlıklara
coşkuluyum ilk gününe
okuldaki.
Hazırım annem
anna olmaya
Seni bir defa daha anladım,
Sana hasretim himeleya’lar
sevgim
daha da yüce oldu.
şimdi bende bir anne adayıyım
annem
daha çok arıyor seni
daha da çok özlüyorum
Yokluğun bir kurşun gibi
oturdu yüreğime.
Keşke yanımda olsaydın.
Süt vermeyi, sarmayı
aynalı beşikte belemeyi
öğretseydin.
torunum deseydin
annem
torunum deseydin..
Keşke hiç ölmeseydin
Keşke ben gitseydim
O karanlık derinlere.
Bak ben de anne oluyorum
anam,
anancığım
Anneciğim benim. 06-04-2007
Bilal Esen
dUYGU SELİ İÇİNDE KAYBOLDUM BİR ANNE OLARAK AN VE AN YAŞADIM SANKİ AMA HÜZÜNLE BİTEN BİR ŞİİR GÖZYAŞLARINA DAVETİYE AMA YİNEDE MÜKEMMEL YA MÜĞKEMMEL
10 PUAN 10 NE DİYEM SESİN SESİMDE YAKINKALINDI ŞİİRDE BULDUM ANNE OLMAK ÇOK GÜZEL ÇOK....
anne...annelik...
muhakkak ki çok büyük değer ve çok büyük bir sevgi...
hayata anlam katan birliktelik...
terbikler Bilal Bey...aktarım için...değerliydi...
ANNENIZE VE TÜM ANNELERE
GÜNÜNÜZ BENIM NAZARIMDA HERGÜN
KUTLU OLSUN
HEPINIZIN ÖNÜNDE DIZ CÖKEREK
ELLERINIZDEN ÖPÜYORUM
CEMCEMI CEM
Çok güzel bir empati örneği.Bir bey olarak, bir annenin duyguları bu kadar mı doğru ve eksiksiz hissedilir...Tebrikler...
SEVGİLİ ÜSTADIM, BİR ERKEK OLARAK BANA BU DUYGULARI YAŞATABİLDİYSENİZ, BENİM GÖZLERİMDEN YAŞLARI AKITTIYSANIZ SİZE TAM PUAN VERMESEM HAKSIZLIK OLURDU. EVET 10 ÜZERİNDEN 10 VERİYORUM. SAYGILARIMLA.
Bu şiir ile ilgili 24 tane yorum bulunmakta