Anne Şiiri - Burhan Güler

Anne,
ellerinin çizgilerinde bir ömür saklıydı
ben büyürken.
Sen susardın çoğu zaman,
o sessizlikten bir türkü yürürdü odalara;
ben bilirdim
bir annenin sustuğu yerde
çocukların kalbi daha hızlı atar.

Senin baktığın yerden
dünya biraz yoksul,
biraz da umutlu görünürdü.
Ben o umudu
yırtık ceplerimde taşıdım yıllarca.
Her düştüğümde
avuçlarının sıcaklığını anımsadım;
toprak gibi,
ekmek gibi,
vazgeçilmez bir iyilikti.

Anne,
bazen kavganın ortasında
bir rüzgâr eser
senin sesini getirir uzaklardan.
O zaman anlarım:
İnsan, annesinin fısıltısıyla
yeniden doğrulur.

Sen yaşadıkça değil,
ben anladıkça büyüdün içimde.
Ve şimdi biliyorum
bir ömrü taşıyan en derin iz,
çocuğunun alnında
annenin gölgesidir.

Ben nereye gitsem
senin adımların önden gider;
yorgun,
sessiz,
ama hiç eksilmeyen bir direniş gibi.

Burhan GÜLER

(istanbul/1996)