Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Anne Annelerimiz , bütün anneler , ; Anneler hiç ölmesin ,ölmesin anne .
Ana gibi yar vatan gibi diyar olmaz.Cennet analarin ayaklarinin altindadir.Ne mutlu ana ve babalarina layik evlat olanlara.Selamlar(gazioglu)
Aaaah SAHDAR`im ah. Bu şiirinle yine telime dokundun. Değtikce tıngır tıngır ötüyom yine. İlahi takdir mevlanındır. Verende O, alanda O. Allah gidenlere rahmet kalanlara sabır versin. Gözlerinden öperim, ağbeyin Şahmedi
Tebrikler Şahdarican. İçinden gelenleri güzel kelimelere aktarmışsın.
Tebrikler Şahdarican. İçinden gelenleri güzel kelimelere aktarmışsın.
ANNELER İÇİN NE YAZILSA AZDIR, BU ANLAMLI ŞİİRİNİZ İÇİN KUTLARIM.
Turan KOÇ
Anne gibi bir varlığa ne yapsak ne yazsak azdır değerli şairim.hele gözümüzün önünden kaybolması bambaşka bir acı,ayrı bir üzüntü.tüm annelerin cennet mekanı olsun ölenlerin.sağ olanlarıda allah başımızdan eksik etmesin.şiirindende hakın rahmetine kavuşmuş bir annenin üzüntüsünü dile getirmişsiniz.keşke sağ olsaydıda mutluluğunuzu dile getirseydiniz.Bende annesini kaybetmiş biri olarak şiirde üzüntünüzü çok güzel mısralarla dile getirdiğiniz içingözlerim doludolu oldu.Sayğılarımla,
Yılar geçti aradan ihtiyarladın,
Yaptıklarının karşılığını almadın,
Genede kusurumuza bakmadın,
Anne ödenirmi hiç senin hakkın?
bende annem ölmeden iki gün önce yazdığım anne hakkı ödenirmi isimli şiirimden bir dörtlükle size katılıyorum
Annelere ne yaparsak yapalım haklarını ödememiz imkânsız. Annesini kaybetmemiş olanlara tavsiyem, sağlıklarında onların kıymetlerini bilsinler. Çünkü annelerin değeri yokluğunda daha iyi anlaşılıyor. Şiiriniz için tebrikler.
Takdir-i İlahi tecelli buldu.
Yürekler yandı da, benizler soldu.
Buğulandı gözler, yaş ile doldu.
Ne çare durmadan, akıyor anne
Çok güzel olmuş.Ellerin dert görmesin.Gönlüne ve kalemine sağlık.Allah senden razı olsun. Evet düzen bozuluyor ama elden bir şey gelmiyor tabiki takdiri ilahi bunu bilmek bile bizlere yetiyor sanırım.İlk tam puan benden sevgilerimi gönderiyor gözlerinden öpüyorum.ŞAHMATI
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta