Anne 6 Şiiri - İbrahim Halil Demir

Güvendiklerim de bıraktılar beni yarı yolda,
Tarifsiz sancılar otağın kurdu sol yanımda.
Rengârenk bülbüller şakımıyor artık,
Muhammedi güller de yeşermiyor gönül saksımda.

Anne;
İçten gülmeleri unutturdular bana,
Taşıyamayacağım barları yüklediler sırtıma
Aldım kecik uclu kalemi elime,
Sadakati ve ahde vefayı yazdım gönül rıhtımına.

Anne;
Emredileni anlattılar ama anlattıklarını yaşamadılar,
Pınar oldular ama çatlamış gönül topraklarını sulamadılar.
Bindiler aşk ve şevk ile gönül sandallarına,
Sular sakin olduğu halde menzil murad alamadılar.

Anne;
Senin zamanında da insanlar böyle miydi?
Her şeyini paylaştıkların bu kadar bencil miydi?
Gönül tarlalarına vefa ekildiğinde,
Husumet, kin nefret,ve adavet biçilir miydi?

Anne;
Hiç kimse ile görüşmek içimden gelmiyor,
Yapaylık ve riyakârlık almış başını dörtnala gidiyor.
Birbirlerine “seni seviyorum “diyenler bile,
Sevmenin ve sevilmenin hakkını asla vermiyor.

Anne;
Manevi değerler ayaklar altında, kalmamış insanlık,
Çıkar yüzünden dostlukların içi boşalmış, her şey olmuş anlık.
Rengârenk ışıklar içinde olmama rağmen,
Tarumar olmuş gönül dünyam, her yer zifiri karanlık.

Anne;
Tanırdın beni çok küçük şeylerle bile mutlu olan biriydim,
Güzellikleri dostlarımla paylaşır, herkese çok kıymet verirdim.
Gece yarısında bile bana ihtiyaç duyulduğunda,
Hiç tereddüd etmeden aşk ve şevkle hemen gelirdim.
Anne;

Ben mi değiştim yoksa dostluklar mı bilemiyorum,
Yanlış anlaşılmasın diye duların en hayırlısı selamı bile veremiyorum.
Böyle yaşamak bana göre değil,
İbadetlerimden bile özlemini çektiğim hazları alamıyorum.
15/Temmuz/2013 İstanbul /Beylik düzü