Anne Şiiri - Recep Metin Yerdelen

Oturduğum bu yerden o boş masalara baktım,
Hayata, sevgiye artık çok ama çok uzaktım,
En sonunda da yaşamın anlamsızlığını anladım,
Beni ne diye, ne diye doğurdun ANNE…

Bir kimsenin ne camını ne kalbini kırmadım anne,
Bütün yaşamımda sadece gönülden bir sevgi aradım,
Hala hiçbir kızın yüreğini ya da elini tutmadım,
Beni ne diye, ne diye doğurdun ANNE…

Erzurum’dan buraya saf bir sevgiye geldim,
Bir Çal’lıya deli gibi gönlümü, yüreğimi verdim,
Bütün dünya beni mucit diye tanıdı ama ben onu çözemedim,
Beni ne diye, ne diye doğurdun ANNE…

Biliyorum ölünce mezar taşımada yazacaklar,
Toplam iki kelime; Deli yada Sevdalı sanacaklar,
Bu yalnızlığın anlamını asla anlayamayacaklar,
Beni ne diye, ne diye doğurdun ANNE…

Bütün gecelerim karanlığa kavuştu,
Gönlüm, yüreğimle sessizce savaştı,
Aklım hep aradığım o mutlulukta kaldı,
Sen beni ne diye doğurdun anne,

En sonu ateşler içinde ölümde olsa ben razıydım,
Ellerim kopsa ben ona gözlerimle sımsıkı sarılırdım,
Dünyada en anlamlı en güzel en özel o sandım,
İşte tam burası burası yüreğim yanıyor anne,

Ben sadece bir çift göze inandım,
Bütün yaşamımda hep onu aradım,
Söylerim, ağlarsam bulurum sandım,
Sen beni ne diye doğurdun anne.

Benim hiç sevgili hayalim olmadı anne,
Yalnızlıklara inat günü yaşamadım anne,
Bir mutluluk fotoğrafı bile çektirmedim anne,
Kaybolmuş bir isim kadar anlamsızım anne,

Ne omzunda bir dost eli var, ne saçımda bi şefkat,
Evet haklısın güvendim ve ona edemedim dikkat,
Say ki, ıslandım, üşüdüm, say ki öldümanne,
Sen beni ne diye doğurdun anne NE DİYE…