Anne Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

ANNE

Bu sabah bir tuhafım anne
Tabağı önünden alınmış
Önlüğü yakasında kalmış
Elinde kaşığı ile, neye uğradığını
Şaşırmış bir çocuk gibiyim, anne

Gözlerim dolu dolu anne
Yağacak bir bulut gibiyim
Ne sen varsın yanımda
Ne de kardeşlerim var
Kaybolmuş bir umut gibiyim anne

Yüreğim terliyor anne
Bu başka bir yorgunluk
Ne yüzüme bir gülen var
Ne gözyaşımı silen var
Tutulmayan sözler gibiyim anne

Nerdesin diye soranım yok anne
Nereye gidiyorsun diyenim yok
Gözleri kapıda olanım
Açmısın tokmusun diye
soranım da yok
Sanki sanki seninle gömülmüş gibiyim annme

Birazdan gece olur anne
Sana sarılmadan uyumak
Kokunu almadan uyanmak
Sensizliğe dayanmak zor
Yurtsuz Yuvasız kuşlar gibiyim anne

Çaresizlik içindeyim anne
Uzandığım eller yalan,
Yürüdüğüm yollar yalan,
Sarıldığım beller yalan
Sulara yazılmış roman gibiyim anne

Çıkıpta gel artık anne
Yoksa, yoksa ben geleceğim
Sana söz sana yemin
Hiç sözünden çıkmayıp
Yine çoook seveceğim annem

Sana söz sana yemin annem
Hiç sözünden çıkmayıp
Yine çok seveceğim anne, annem

FEVZİ EMİR YILMAZ