Anne Şiiri - Hatice Güzen

Yıllar önce, bugün
soğuk bir odada geldim kucağına
emanet bir palto sardı nefesimi
ilk çığlığım camlarda buharla yükseldi

Sen göğsünde ısıtırken beni
bir dilim ekmek, bir bardak süt
kendi açlığını da bana verdin
ateşi ellerinde büyüttün

İlk adımlarımda seni ararken
yokluğunda gözlerim tuzdan bir deniz
her dalga adını fısıldıyordu
her dalga, bir sessizlik taşıyordu

Şimdi yanındayım
babam da burada
gözyaşlarımız sessizlik tülüne sarılıyor
üç beden, tek nefes
geçmişin yankıları avuçlarımızda titreşiyor

Anne
aynı evdeyiz artık
ama insan biraz çocukluğunda kalıyor
biraz da senin kalbinde

Yıllar boyunca
sadece orada büyüdük
her gözyaşında
her gülüşte
bir çocuğun ve bir annenin zamanı
sessiz, dolu, derin

Sen de bir çocuktun, anne
ve ben hâlâ
o gülüşte uyuyorum
o gülüşte
dünya nefesini tutuyor

Ve biz
birlikte, tek bir anın içinde
zamansız, sessiz
bir nefeste
zamanın kendisi

13.09.2025