Anne Şiiri - Hanife Ayaz

Isyanla bogusuyorum bogazimda binlerce
parmak var sanki.
Gece korkutmak istiyor beni karanliklarla
yildizlari sakliyor koynunda
caresizligin kanli parmaklari beni sardi
yüregimde bugün ölüm sesizligi var anne.
Kirilan kollarim dermansiz dizlerime agit yakiyor
damarlarim tasti bugün kan yerine isyan akiyor
nedenini sorma yüregim bugün
dost elinden hancerlendi hancerlendi anne.
Geceler kalles cikti beni sirtimdan vurdu
bugün gönül kafesinde yüregim
ölüm acisiyla cirpindi durdu
can evimden vurdular
yaniyorum yaniyorum anne.
Hatirlamak istemiyorum hanceri yüregimde
birakan dostlari
hatiralar gün batiminda ucusuyor
gözlerimin önünde
isyan ediyor göz yaslarim
utanan kizaran tenimin üzerinde.
Yatamiyorum yatamiyorum
o cok sevdigim yatagimda
kör kuyularin dibine ceker gibi
cekiyor beni
beni saran yatagimin kollari
akrep oldu canimi yakiyor yakiyor anne.
yildizlari cagirmadim sahit diye kapima
geceler her seyi biliyor
ses cikarmiyor inadina
sigaramin dumaninda fal bakiyor
halime aciyan odamin duvarlari
günes dogmuyor artik
karanlik gecelerime inat anne.
Baharla kan kardestim
gülerdi gözlerimin icine
sonbahar sirdasimdi yapraklarinla sirrimi
gömerdi yüregine
kis soguk gecelerde koynuna alir
masal anlatirdi o tatli sesinle
mevsimler karisti bir birinle
benimle saklanbac oynuyor anne.
gel bul beni gurbetin isyankar gecelerinde
yine tara siyah saclarimi
oturt dizlerinin dibine
kaybolup gidecegim bu gurbet aksamlarinin
kuytu namert köselerinde
can vermeden su yorgun bedenim
son kez kizini bagrina bas anne.

24/5/97