Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Okudum ve duruldum, bir evlat ancak bu kadar güzel dile getirebilirdi Annesine dair özlemini, siz vefalı bir evlatsınız, Anneciğinizin mekanı cennet olsun, Rabbim rahmetini ondan esirgemesin dilerim, sizlere sabır diliyorum....
Annelere az bile teşekkür ederim
Bu yaşta bile ne zaman "anne" diye bir ses,yada o kutsal kelimeyi bir yerlerde okusam;milyonlarca kere "annem" diye haykırmak geçiyor içimden..O,nun ruhumun derinliklerinde kalan ukdesinin,ona olan hasretimin,o doyamamışlığın dışa vuruşu gibi..Bana o duyguları yaşatan bu duygu yüklü, hüzünlü şiirinizi okuyunca inanın "Anne"li günlerimin anılarına daldım gittim.Çok duygulu,çok anlamlı,içten duygularla kaleme alınmış hüzün yüklü bir "Anne" şiiri okuttunuz bana..Kaleminize yüreğinize sağlık değerli Dost,gönülden kutluyor,selam ve saygılarımı iletiyorum..
Her zamanki gibi derinlemesine bir yorum. Çok teşekkür ederim
Kutluyorum, hem sizi
hem de yürek sesinizi.
Tebrikler Bülent bey.
Selam ve muhabbetle.
Annelik gerçekten çok özel bir duygu... Bir çocuğun annesiyle duyduğu duyguyla bir annenin evladına duyduğu duygunun farkını bir kadın bile ancak 'anne' olduğunda anlayabiliyor...
Karşılıksız verilen tek sevgi, anne sevgisi.... Bunların hiçbirini de karşılık ya da teşekkür bekleyerek yapmaz, hatta veremediklerine hayıflanır bir taraftan... Ona göre evlatlarına ne verse azdır...
Bir anneye bundan daha güzel şiir zor yazılır gerçekten... Her dörtlük anne sevgisiyle verilenleri kendi içinde çok güzel bir konu bütünlüğüyle aktarmış...
Koşma nazım biçiminin bu çok başarılı örneğini, duyguları sade bir dille ve çok akıcı bir üslupla anlatan şiirinizi ve sizi içtenlikle kutlarım Bülent Bey....
Saygılarımla.......
Ne kadar yazsak da analarımızın hakkı ödenmez. Mekanları cennet olsun tüm kaybettiklerimizin. Yüreğinize sağlık Bülent Arkan bey...Çok güzel ve duygu yüklüydü. Selam ve saygımla...
Ne söylesek, ne anlatsak, ne kadar minnettar olsak az annelerimize. Şiir uzun demişsiniz ama daha sayfalarca yazılacak ne çok şey var aslında onlarla ilgili... Yüreğinize kaleminize sağlık Bülent Arkan Bey. Duygularımıza tercüman olmuşsunuz. Kutlarım.
Selam ve saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta