Anne Şiiri - Servet Akıncıbeyi

Anne, yüreğin sanki güvercin yüreği,
Çarpar titrek kalbin, duyunca yavrunun ismini.
Bir sızlanması yeter senin de sızlanmana,
Dünyayı karşına çıkarsalar yine de koşarsın imdadına.

Anne, ellerin tıpkı zambaklar gibi,
Yılların vermiş olduğu o çizgilerin görüntüsü...
Sanki sergüzeşti hayatının yansıması onlar,
Belki de seni en iyi anlatan gizli kahramanlar.

Anne, ismin geçer bir menkıbede
Hani sevdiği için çıkarıp senin kalbini ona götüren,
Yolda giderken düşürüverir onu elinden
"Ah! ! evladım var mı birşeyin" sesini duyar bilinmeyen bir alemden.

İmtihan edilmek istenmiştir onun vefası,
Fakat kaybetmiştir, çekilmez onun cefası.
Anlamıştır hatasını fakat geçmiştir iş işten
Reddedilir bir de varmak istediği o yerden.