Anne Şiiri - Ahmet Uğur Türkyılmaz

Anne,
Zamana karşı arkamda koca bir gövde
Duası kesilince dilinde
Bil ki sinirlenmiş birine

O ince kaşları arasına tel germiş gibi
parlak teni
İçinde büyütüyor beni
Kundaktan yeni çıkartmış gibi

-Huysuz bir bebek gibi-

Nerden gelirse bu şefkat
Vardır elbet bir çeşmesi
Vardır elbet ama neresi

Dalları kırılmış örselenmiş çiçek
Nasıl bükerse boynunu yere
İncinince biraz kalbi
İçine atıp derdini
Suskun bir köşede dinler sesini
Bir söz kesmeden içindeki siniri

Alnını koyup yine yerlere
Sanki bir şeyler arıyor
Hayır hayır!
Vakit gelmiştir yine
Yüce buyruğu tutup kolundan,
Kendine çekiyor

Nerden gelirse bu iman
Vardır elbet bir çeşmesi
Vardır elbet ama neresi

Benziyolar birbirlerine
Gözleri toprak kokan annem ile
Gözlerine deniz yürümüş
O ki ne tatlı
İçinden yürür mü zerre kin?
Düşmana karşı
Oturunca sofranın başına bilirim
Yemez olurdu torunlarına yedirmeden
O minik elleriyle yaptığı
tatlı aşı

Bir annesi çok onun içinde
Annem gibidir hep bize karşı...