Anne! (11Mayıs anneler günü kutlu olsun)

Çiğdem,çiçekler açar.
Senin, güllerinde.
Kapının girişinde, hanım ellerinde.
Çocuklar; hep güllerini çalardı ya,
Duvardan atlayıp ta,
Hepsi, tarumar olmuş. Anne!
Yine,sen geldin aklıma.
Ta İstanbul’dan getirdiğin,
Lalelerin, kavuniçi güllerinde.
Yok, yok artık. Anne!

Telefon çaldı, bir akşamüstü.
Annen öldü! gel dediler.
Yollara düştüm, bir kış günü.
Dağ,bayır, ova geçtim, ağlayarak.
Beş çocuğun vardı da,
Hiç biri yoktu.
Son nefesinde, yanında.
İşte O, çok koydu bana.
Ağladım, hıçkıra hıçkıra. Anne!

Bir Allahın kulu, açmadı.
Kapının zilini çalınca.
Oysa sen beni yollarda karşılardın.
Bir dolmuşun üstünde geldin tabutla.
Ben, seni karşıladım. Anne!

Ağladım, oturup başucunda.
Sen, hastane köşelerinde mi?
Ölecektin sessizce.
Görevi olmasa gelir di o, çoktan.
Demişsin. Anne!

Teneşir tahtasına uzattılar seni,
Ellerimle çözdüm, beliklerini.
Yıkadım güzelce, kül gri tellerini.
Senin gibi ördüm, arkadan bağladım uçlarını.
Sen hiç, saçlarını boyamazdın ki, Anne!

Benzin sarıydı, tenin hala beyaz.
Gözlerin sım sıkı kapanmış.
Nefesin yoktu, burnun sanki ufalmış.
Dirgenin göğsünde kalmış.
Çıkarırken biraz kanadı.
Canın yandı mı, Anne!

Şu böbrek hastalığı var ya,
Seni, yedi bitir di.
Dualarla kefenledik seni.
Nurlandı yüzün.
Kefen, gelinlik gibi yakıştı sana.
Sen, gelinlik giymemiştin.
Mahzun mahzun anlatırdın, Anne!

Elini öptüm, helal et hakkını, Anne!
Tabuta koydular öylece.
Azelerin acırdı ya.
Hiç sesini çıkarmadın. Anne!

Üstünü örttüler, yavaşça.
Sen, oyalı beyaz tülbentlerini,
Çok severdin; ütülü ve kar beyaz.
Onlardan birini,
Örttüm tabutunun başına, Anne!

Helallik istediler,
Ne hakkım vardı ki,
Helal olsun dedi herkes, sana.
Helal olsun. Anne!

Ardına bakmadan çıkmazdın,
Ama bu sefer hiç bakmadın.
Dostlarımızın omzunda,
Güle güle git.
Güle güle, Anne!
21.OCAK.2000 Suluova