Anne Şiiri - Bahadır Bolat

Daha esmeden ömrüme hazan yelleri,
Vakitsiz soldu gençliğim anne!
Kırıldı eğilmez başım güldürdüm kendime elleri,
Aklımdan silindi tüm bildiğim Anne!

Oysa ne çok istemiştim gülmeyi,
Ama daha dünyada yaşadım ölmeyi!
Halbuki sen öğretmemiştin böyle dökülmeyi,
Kefen değil de ne üstüme giydiğim Anne?

Güvendiğim dağlardan eksik olmadı kar,
Hani iyi gün dostları, nerede kaldılar?
Demek hepsi birer soytarı yalandılar,
Sadece sensin benim sevdiğim Anne!

Kul olmaz hatasız; peygamber bile!
Ben nerede yanıldım ki bile bile?
En büyük hatayı yapmışım yaşamak ile,
Elveda... bilinmesin öldüğüm Anne!