Sessiz,
susuz,
ıssız bir ovanın
tam ortasında,
unutulmuş,
yapayalnız
bir ağaç gibiyim.
Kırılan dallarımın,
çıtırtıları bozuyor sessizliğimi.
Çatışmanın ortasında,
sırtından vurulan asker gibi,
düşüyor,
ölü dallarım.
Ağlamak istiyor,
ağlayamıyorum.
Çünkü:
kurudu bütün damarlarım.
Artık ne kâğıt olur,
ne kibrit benden.
Ama
iyi yanarım.
Bir kıvılcım yeter,
ordan oraya
savrulmasına küllerimin.
Yeter be sevgili!
Üstüme varma benim.
Bitmedi mi daha hesabın?
Sorgulayıp durma aşkımı.
Bir gün;
öyle bir ölürüm ki;
Sen bile
Anlayamazsın.
Gizli intiharımı…
Kayıt Tarihi : 16.10.2008 09:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
az biraz koca, az biraz şair, çok ama çok bir babayım. ve babasızlığın ne demek olduğunu çok iyi biliyorken, bu şiire kapılma salaklığı gösterecek değilim. daha torunlarıma yazacak şiirlerim var benim.
Sizi kutluyorum.
Saygımla.
Ayrıca bana yazdığın msj içinde çok tşk ederim sevgili adnan abiciğim.SAYGILAR.
az biraz koca,
az biraz şair,
çok ama çok bir babayım.
ve babasızlığın ne demek olduğunu çok iyi biliyorken,
bu şiire kapılma salaklığı gösterecek değilim.
daha torunlarıma yazacak şiirlerim var benim.
Şiiri okudum duygulandım, hikaye kısmını okudum güldüm.
Kutlarım.
TÜM YORUMLAR (4)