Anlatıcı Şiiri - Ahmet Baris Ay

Altın Boynuz’daydık
Yanık ufuklar üzerinde
Kavruk İstanbul tepeleri
Hizaya gelmiş yıldızlar gibi pencereler
Binlercesi
Göz gözeyiz hepsiyle
Birinin sıcaklığı diğerini tutmaz
Biliriz ki her birinin hikayesi ayrıdır
Caddeleriyle insanlarıyla
Kara bir kurt gibi uluyordu şehir

Anlatan
Bir nefes çekip de başlıyordu her cümlesine
Dinleyenlerden biri
Çakır’dı lakabı
Çakırdı gözleri
Keyfine katarak çakırlığını
Çay demliyordu
Bu yıldızlarını dökmüş gecede
Yudum yudum geçiyordu zaman

Dalgıçtı konuşan
Yıllarca dalmış
Kaya kaya avuçlamış Boğaz’ın lacivert dehlizini
Böcekleri çıkarıp çıkarıp zulasından
Elin Fransız’ına satmış yıllarca
Ekmek parası
Siroz parası
Balgamlı öksürük
Zührevi sivilce parası kazanmış
Ha’dan gelen Hu’ya gitmiş
Yarınlığı niyetine
Ellerinde nasırları birikmiş

Başını soktuğu eviydi
Beşik gibi sallayan ekmek teknesi
Tahta gıcırtısı içinde geçmiş bir ömür
Rüzgârın kendi kendine esmesini
Suyun kendi kendine çalkalanmasını
İskelede yalnız adımların kendi kendine yürümesini
Dinleye dinleye

Aşkın tuzunu kerteriz alıp
Suya gönül vermiş
İlk ne zaman görmüşler birbirlerini
Hangisi hangisinin aklını başından almış
Merak etmişler kuytularında sakladıklarını
Sadık bir dost gibi çağırmışlar
O denizi deniz onu
Dudaklarında dinmemiş misinaların ıslıkları

Tütüne başlamış
Sakalları çıkmış
Öğrenmiş de ne mal olduklarını
Küfretmiş insanlara tükürükler saça saça
Yine de bozmamış
Diplerde gizli bir mağaraya saklamış
Tutmuş çocukluğunu
Ne görüp de anlatsa
Göğsündeki heyecan hâlâ
Bir çocuk bir çocuğa nasıl anlatırsa

Utandım dinledikçe
Bizimki de hayat mı dedim
Bir ayda yaşadıklarını
On ömürde yaşayamazdım
Bir kez daha anladım
Kilitli kapılar ardında
Halı yatak televizyon konforunda
Böcekler gibi yaşamıştım
Kaderin öykücülüğü bir değil hepimize
Bazen milyonlara aynı hikaye
Bazen bir çulsuza
-ki çul neremizi örtmeye yetti ki-
Binbir gece masalları düşer

Anlatan
Yaşayıp yaşayıp anlatmak için doğanlardandı
Kıskanarak dinledik hepimiz
Bin ikinci gece boyunca