Anlatamıyorum derdimi!!! Şiiri - Adem Ka ...

Anlatamıyorum derdimi kimselere
Ya da kimseler anlamıyor derdimi...
Ne kadar uğraşsam da boş,
Başladığım yerden ilerisini göremiyorum...
İçim yanıyor,
Sızlıyor yüreğimin taaa orta yeri...
Dayanamıyor,
Akıyor gözden yaşlar, istemsizce.
Milletimin çöküşünü görürken.
Okuyorum bıkmadan saatlerce.
Okuyorum...
Halkımın unuttuklarını...
Defalarca okuyorum, onların yerine de...
Böyle miydik ezelden?
Sonradan mı olduk yoksa?
Bu kadar korkak,
Bu kadar vefasız...
Anlamaya çalışıyorum,
Çaresiz çırpınışlar içinde...
Sonra tekrar tekrar anlatıyorum olanca gücümle...
Olmuyor!!!
Olmaması için direniyor herkes,
Belki korkudan
Belki de alaya aldıklarından...
Kayıyor vatan ellerimizden!
Dinimizi de alıyorlar, kalplerimizden!
Yavrular büyüyor, bilmeden ecdadını...
Kalmamış mı sesi güçlü, komutan yürekli vatan evladı.
Çıkıp da susturacak boş naracıları?
Düşündüm durdum bir zaman...
Yok!
Yokmuş!!!
Varsa da ortalarda yok hala...
Anladım sonra; deli diyorlar doğruyu konuşanlara...
Kalemim, kağıdım...
İki büyük silah.
Koydum önüme, baktım saatlerce...
Hani güçlüydü ya kalem kılıçtan.
Kullanmalı artık kalemin gücünü...
Bekledim,
Kağıt önümde, kalem elimde...
Kelimeleri çağırdım.
Aksın, içimin en derininden
Doldursun diye kağıdı...
Durmadan, usanmadan yazdı kalem,
Tomar tomar kağıtlara...
Hem korkusuz hem de cüretkarca...
Uyandırsın artık haddinden fazla uykuda kalan milletimi...
Kalem yaptı, üstüne düşeni...
Ya sen, sen hazır mısın göreve???