Anlatamadıklarımız ( Düet )

“Anlatamadıklarımız”

Kadın:
Ne söylesem anlamıyorsun sanki,
Kalbim parçalanıyor sessizliğinde.
Sana açılan ellerim,
Sana uzanan sözlerim boşa mı gidiyor?

Erkek:
Senin gözlerinin içinde kayboluyorum,
Ama anlamıyorum bakışlarının dilini.
Sana hissettiklerimi anlatmak isterken,
Kelimelerim yetmiyor yüreğine.

Kadın:
Susuyorsun bazen, bekliyorum seni,
Ama cevap yok, sadece boşluk.
Sana dokunmak isterim ama,
Uzaklaşıyor ellerin her dokunuşumda.

Erkek:
Bazen kendimi anlatmak istiyorum sana,
Ama sen anlamazsın diye susuyorum.
Kelimelerim donuyor boğazımda,
Kalbimin derinliklerinde seni çağırıyor.

Kadın:
Birbirimizi anlamak bu kadar zor mu?
Aynı gökyüzüne bakarken farklı mı görüyoruz?
Sana tüm kalbimle söylediklerim,
Geri dönüyor sessizliğe her defasında.

Erkek:
Senin hislerini bilmek isterim ama,
Sen sustukça anlamam zorlaşıyor.
Yüreğim sana bağlı,
Ama aramızda görünmez bir duvar var sanki.

Kadın:
Keşke kelimeler köprü olabilse aramızda,
Ama bazen en basit sözler bile kayboluyor.
Gözlerimiz konuşurken dahi,
Bir eksiklik var aramızda, hissediyorum.

Erkek:
Senin dünyanı anlamak istiyorum,
Ama anlatmak istemiyor musun sanki?
Her sessizliğin bir yük,
Ve ben onu taşımaya çalışıyorum her gün.

Kadın:
Belki de anlayamadığımız şey,
Sadece birbirimize olan korkularımız.
Sana ulaşmak istiyorum ama,
Kelimelerim yetmiyor, dudaklarım kilitli.

Erkek:
O zaman sessizliğimizi paylaşalım,
Belki bakışlarımız konuşur sessizlikte.
Kalplerimiz aynı ritmi bulur bir gün,
Ve anlatamadıklarımız, anlaşılır hâle gelir sonunda.