Anlaşılmamak Şiiri - Volkan Gülbitti

Biri var,
Ama niyeti belli olmayan biri,
konuşuyorum,
beni dinlemiyor.

Yüzüme bakmıyor.
Sesim var evet,
ama kulağından geçmiyor.

İnsanlar geçiyor içimden,
trenler gibi,
hiçbiri durmuyor.

O'da diğerleri gibi.
Sadece daha yakınımda,
uzak durmayı seçmedi
hepsi bu.

Derin bir yalnızlığım var.
Boşluk değil,
yan yana durup
fark edilmediğim.

Bir neden arıyorum,
beni kurtaracak bir neden.
Bulamıyorum.

Konuşacağım her şey
başkasının ağzında
bana çoktan ihanet etmiş gibi.

Anlaşılmamak bir ömür başımın belası galiba.
Mecburen giydiğim
dar bir gömlek gibi.

O yanımdayken
yalnızlığım iki kat büyüyor.
Adımı söylüyor,
ama beni mi çağırıyor belli değil.

Gözleri üzerimde,
evet ama,
anlamı bende değil.

Beni seviyor belki,
ama ben okuyamıyorum bunu.

O'na açıldığımda
ruhum eğiliyor,
o'nun diline çevrilirken
adeta kayboluyor.

Ben yaramı gösteriyorum,
sanki aynaya bakıyor.
Acımı anlatıyorum,
Yaşadım der gibi başını sallıyor.

Oysa ben çözülmek istiyorum.
Anlaşılmak istiyorum.
Sarılmak,
Belki birazda sarsılmak.
Kendime gelmek.

Birinin kollarında
kendime yer bulmak yalnızlığımı bitirir mi?
Hayır.

Kolları ile değil aklı ile sarsın istiyorum.

Sevgi bence birazda yanlış anlaşılmak.
Bu yüzden insan en çok sevdiğine kırılıyor.

Kalbim bir mezarlığa benziyor.
Herkese açık,
ziyaretçi çok,
dua eden yok.

Yalnızlık
bir kişiye değil,
herkese anlatıp
hiç kimseye ulaşamamak.

Yalnızlık
yanımdayken beni
yanlış anlamak.

Susmamı seviyor,
çünkü sessizliğim
O'na zahmetsiz geliyor.
Oysa ben susarken içim ayakta.

Beni seviyor ama eksik yerimden.
Kalbimin en çok konuşan tarafını
hep sözümü kesip öpüyor.

Derdimi anlatmıyorum,
çözüm istemiyorum.
ben anlaşılmak istiyorum,
tamir edilmek değil.

Beni dinlerken
kendini düşünmesin.
benim acım
o'na gelince küçülmesin.

Yalnızlık
kalabalıklar falan değil,
O'nunla aynı yastıkta
başka dillerde konuşmak.

Kimseye değil bu sitemim.
Ben en çok
anlaşılmadığım yerde
kalmaya kırgınım.

O yüzden susuyorum artık.
Kaçmıyorum,
dünyanın beni
anlamaya gelmesini bekliyorum.