Anlaşabilmek Şiiri - Hatice Elif Kiraz

Ben sana kızmadım ki,
sadece derdimi anlatıp
sana hissettiklerimi söylemek istemiştim.

Benim derdim,
bana yetemiyor oluşun değildi;
sana kendimi anlatabilmekti.

Yalvardım,
“Benimle konuş” diye…
Sen,
“İş hakkında konuşmak istemiyorum” deyip
geçiştirdin beni.

“Gözlerinde ışık yok,
eskisi gibi değilsin” dedim.
“Gözlerin çok yorgun gibi” dedim.
“Yorgunum” dedin.
“Nasılsın?” diye sordum,
iyi olmadığın halde
bana sadece “iyiyim” dedin.

Seni anlayabilmem için
içinde ne ile savaştığını bilmem lazımdı.
Ama sana göre,
seni anlamam mümkün değildi.
Bıraksaydın da,
ben seni anlayabilmek için çaba sarf etseydim.

Bana “beni görmedin” diyemezsin.
Seni en çok ben gördüm.
Belki de Rabbime binlerce kez,
her gece dua ettim:
“Rabbim ona yardım etsin,
işleri kolaylaşsın,
yüreği ferahlaşsın…”

Ama günün sonunda
seni anlamayan,
haklı olmak için savaş veren bir kıza dönüştüm.
Oysa ki amacım
sadece anlaşabilmekti,
haklı–haksız savaşı vermek değil.

Senin de beni anlayabilmeni beklerken,
arkama bakmadan dümdüz gitmemi teklif ettin.
Ama ben,
gitmek değil,
anlaşabilmek istiyordum.

Dualarımda her zaman bize yer verdim.
Senin içindeki huzursuzlukları
kilometrelerce uzaktan hissedip,
ikimizi bırakıp
sadece senin için dua ettim günlerce.

Biz, dünya işleriyle savaşırken
birbirimizi anlayabilmeyi yitirmişiz meğer,
farkında değiliz.

Oysa ki bu dünyada
sahip olabileceğimiz en güzel şey
anlaşabilmekti.

Biz anlaşabiliyorduk.
Biz birbirimizi anlayabiliyorduk.

Sen kalmadın…
Biz kalmadık.