Anlar da sen Şiiri - Serhat Fidan

Bir Yamaç olsam
seni biriktirdim
her yanımda
her tarafıma güller çiçekler ekerdim
sonsuza kadar korurdum onları
solmasınlar diye çabalardım
her zaman
her yanımız Toprak Olsaydı keşke
toprakta canlanıp
toprakta umutlarımızı yeşertirdik
ölüm bile bir başka güzel olurdu
belki de gözlerinin güzelliği oradan gelmekteydi
kokun yağmurda ıslanan toprak gibi
nefes çekmekten doyamıyorum sana
Böyle de geçiyor her şey

Keşke Ateş olsaydım
beni sonsuza kadar
aşkın ile dövseydin
kavga etseydim
dövüşseydim senin için
ateşte demirleri
bakırları eritseydim
Geçilmez bir dalga
geçilmez bir set yapsaydım
sana ulaşmamı için
bedenimi set yapsaydım
her şeyi feda etseydim
kendi mi mesela Aşkımız için
sevgimiz için
Sonsuzluğa gitseydim keşke

gökyüzünde Bulut Olsaydım keşke
Gözyaşları ile oluştur Saydın beni
gökyüzünde Salına Salına gezinirken üzerine yağsaydım
güneşin yakıcılığını önlemek için üzerinde beklerdim
hep gölgen olurdum
yani gölgelik olurdum sana
susuz kaldığın zaman su
acı çektiğin zaman ise Şifa olurdum sana
Sen benim her şeyim olurdun

geçiyor her şeyi Keşke bir rüzgar olsaydım
Aşkımızı yaysaydım sonsuzluğa
kokunu vadilere Dağlara
insanların geçmediği yerlere yaysaydım
kokun yaysaydım bütün dünyaya
Seni inandırsaydım hayatta
zaman seninle var olsaydı
bir yamaçta
ben de tükenseydim

hiçlikte bir zaman dilimi olsaydım keşke
bütün zaman dilimleri dondurup
seninle tek kalırdın ben
Sonsuzluğa kadar böyle yaşardık
bencilce duygular Bunlar
ama ne olsun seninle yaşlanacam
geçiyor zaman
Geçiyor yıllar
seninle yaşayacak
Senle tüketeceğiz
her an bir Yüzyıl gibi geçecek biliyorum
tarih sahnesinden fırlayıp çıkamam ama
seni kalbimden taşıyabilirim

gece olsaydın
mutlulukları izleseydim
insanların Acılarına şahit tutmasaydım keşke
bitmeyen zaman dilimlerinde yanında olsaydım
ellerini ellerimizi bir etseydik
Bir doğa harikası olsaydık
Belki de gizli gizli şiir yazmak isteyenlere ilham olurduk
çoğu zaman insanlar Akşamcı olurdu
Belki de bizim umutsuzluğumuzda
Mutlu olurlardı belki de
bu kalleş yaşamda
bu ihanete uğrayan insanlıktan
Yok olurdum

Aşık olsaydım keşke
Mecnunum Çöllere çıkamam Ama
seni mutlu edeceğimi çok iyi biliyorum
belki güzel bir hayat sunamam sana
ama yüzündeki gülümsemenin
hiçbir zaman yok olmayacağının garantisini verebilirim sana
Seni her şeyden koruyabilir
el üstünde tutmayı çabalardım
mutlu olurduk
mutluluğu yakalardık seninle
gülerdik gülüşürdük
tek derdimiz gülerken ağlamak olurdu
beraber gökkuşağındaki renklerini sayardık
Sen sarı derdin
Ben mavi
Ben kırmızı derdim
sen mor derdin
çoğu zaman zamanın hasta olduğunu anlamıştım
Seninle yaşadığım her anın sonsuz gibi kalması
sabahın bir anda gece olması
senle beraberim diye geçiyor zaman
her şey geçiyor
her şey Bunlar mutlu bir anıydı
eskide kaldı her şey
boğazlanmış mutluluklarımız
kirlenmişti gülüşlerimiz
çivilenmişti gülüşlerimiz
Avcılar dört yanımızı sarmıştı
Acılar dört yanımızı sarmıştı bizim
Gözlerimiz Görmüyor
Gözlerimiz bir hiçliğe feda edilmişti
kalbim sevmiyor
güvenmiyordu
bağlanmak istemiyordu kimseye
her şeyi alıp götürmüştün
Hiç bir şeyi olmayan bir insan
nasıl artık yaşayabilir ki
tek sanık karanlık bir gökyüzü
karanlık mağaraları olurdu
öyle de geçer zaman
bir an aklıma gelip tebessüm etmeme sebep olurken
Sol Yanımdan Akan acının seslerini duyuyordum
geçiyor her şey
her şeyde olduğu gibi
dört kolluya binip geleceğim sana
Bütün zaman dilimlerinde