içimden koparıp attığım kabukları
bir deniz bildi, bir de sen..
yap/a/madığın;
o kabukların karada dayanıklılığı
yoktu,
dalgaların sertliği idi
ince dokusunu sağlam kılan.
denize aitti, sulara dönmeliydi.
devasa sur içi insanların
kalabalık dertlerinden sıyrılıp,
bir sen kalmalı
bir sana yaslanmalıydı
bu sıkışan kalp,
sen de bulmalıydı
nefesin genişliğini.
daralan çemberlerden
elinin yordamıyla açılmalıydı
engin yeşil ovalar,
sonu dinginliğe çıkan
o mavi çiçekli yollar..öz/__
haziran/on
Özlem ÇayKayıt Tarihi : 11.6.2024 02:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
beğeni ile okudum
dilinize sağlık
Çok teşekkür ediyorum.
TÜM YORUMLAR (1)