Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ya da,ya da tut ellerimden çok çok güzeldi kutlarım sizi sevgili şair.YUVASIZ KUŞ
Keske pusulanin bütün oklari hep sizi gösterseydi,keske o durakta hep siz bulusup,her an her saniye mutlulugu paylassaydiniz,keske acilar izdiraplar sizlerden irak olsaydi..demek geldi icimden.Ne yazikki ne desekte bos,hayatin gercekleri diyoruz,yasanacakti,yasadik diyoruz..elimizde olmadanda 'Neden hep ben' diye bazen isyan bayragini cektigimiz anlarda olmuyor degil..tek tesellimiz Allah beterinden korusun..Gercektende beterin binbir beteri de var...Siirden bu duygu yüklü siirden inanilmaz etkilendim,duygulanip,hüzünlendim ama ne yapalimki kadere,mukadderata karsi boynumuz kildan ince deyip,öylece kalakaldim..Kaleminize yüreginize saglik Canan Hanim..Gercekten cok etkileyici siirdi..Selam ve saygilarimla..
YÜREĞİNİZE SAĞLIK SEVDALAR AĞLAMASIN ŞİİRİNİZ ÇOK GÜZELDİ TEŞEKKÜRLER SAYGILARIMLA
Bütün yollar tüm düğümlere rağmen sevgiliye çıkıyor...
O kadar güzel bir seslenişti ki...
Gönülden kutluyorum...
Sevgiler.
Ne vazgeçebilir seven sevdiğinden ve ne de (bazen) bu şiirde olduğu gibi tutabilir ellerinden... Şairimizin duygularının içten ve güzel yansıtılmış haliydi bu şiir...
Kutluyorum sayın Canan Onuş...
bir ben mi yazdım dedim ama sonradan farkına vardım ben bunları içimdeki o hayalete hep söylüyordum bambaşka bir şiirdi kutlarım selam ve saygılarımla++++++++
bir ben mi yazdım dedim ama sonradan farkına vardım ben bunları içimdeki o hayalete hep söylüyordum bambaşka bir şiirdi kutlarım selam ve saygılarımla
* Dönüp dolaşıp hep aynı durağa vardım..Adı senin olan. *
Anlam yüklü dizelerdi. Kutluyorum Canan Hanım
Güzeldi.
Kutluyorum Değerli ONUŞ.
Nicelerine / Erdemle.
Neden bilmiyorum
Sen hep gizlendin kış karanlıklarına
Kenarlarda köşelerde gölge oldun göremediğim
Gün yüzüne çıkıp tutmadın ellerimi
Yine de bırakmıyordun ki alıp başımı gideyim,
Beni ağlatmaktan bıkmadın mı birtanem
Bırak gideyim
Yâ da, yâ da tut artık ellerimden
Yorgunum, çok yorgunum bitanem….
-----Canan hanım şiirinize hüzün mevsiminin hüznü yansımış ,hüzünlü olsa da şiiri beğeniyle okudum ,şiirdeki hüzün insana hüzün verir okuyucu hüzünlü şiirleri daha çok beğenir , hele şiirde hüzünle hasretin sevgiye aktığı bir duygu uslubu varsa ,siz ve bu çok çok harika şiirinizi kutluyorum saygılar sunuyorum .
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta