Uzun zamanlarca bekledim seni.
Mevsimler sustu, takvim yaprakları küle döndü.
Kahverengi elbiseleri yeşillere çevirdim,
Toprak kokusu sardı her yanımı.
Bir yaprağın üzerinde gezinen toz tanesi bile
Değmedi üstüme o günlerde.
Sessizdim…
Ama sessizliğimin içinde
Binlerce çığlık yankılandı duvarlarda.
Anladın mı?
Şimdi başka odalarda kaldık,
Pencereleri birbirine bakmayan evlerde.
Farklı mutfaklarda pişti yemekler,
Farklı tabaklarda soğudu ekmek kırıntıları.
Hangi kahveyi yaptın sen o sabah?
Hangisinin buharında kayboldu yüzün?
Anlamak
Ne kadar da güç, değil mi?
Bir zamanlar gözlerinde boğulurdu nefesim,
Seni her gördüğümde,
Kalbim ürkek bir ceylan gibi sığınacak yer arardı.
Ellerim titrerdi,
Kelimelerim bir bir dökülürdü dudağımdan.
Sonra,
Bakışlarınla öldürdüm kendi ruhumu.
Kayıt Tarihi : 27.12.2025 01:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!