Anladım Sen Yokken Şiiri - Bahattin Tonbul

Evde kimse yok sen ve ben yalnızım
Çocuklar dışarda içimde durur sızım
O kadar özledim ki artık ümitsizim
Ben senin kollarında ölmeye razıyım

Sesizlik boşluk hep seni her an düşündürür
İçerimi yakan ateş bir gün elbet söndürür
Bu yarayı veren Allah elbet bir gün güldürür
İşte o zaman bu sana kavuştuğum günmüdür

İçim hasretinle yanar bilmeyen kalmadı
Bu derdi sen gidince ciğerim ondan aldı
Sana sevgim gerçekten başka bir bağdı
Benim sana kavuşmam artık Allah'a kaldı

Her an o günü dört gözle bekliyor bu beden
Bir tarftan her gün tanrıya yalvarıyorum içten
Affet sevdiğimin günahı varsa ben yaşarken
Seni çok sevmişim inan anladım sen yokken
30.03.2008
Bahattin Tonbul