Anladım ki Artık.(1) Şiiri - Nazife Abaylı

Kaç kez yenildim yaşama,
Bilmiyorum.
Kaç kez tüketildim,
Anımsamıyorum.
Tek bildiğim,
Hiç bir söz,hiç bir acı,
Ağlatamadı beni.
Gözlerim nemlendi,
Gözyaşlarım birikti,
Dökemedim.
Şimdi..........
Bardaktan boşanırcasın yağar,
Yağmur misali,
Nehir olur taşar,sel olur..
Anladım ki artık,
Hıçkıra hıçkıra,
Ağlamak zamanı!

Çok istedim,
Karışıp azgın dalgaların arasına,
Kulaç atıp,
Yarışmak balıklarla.
Oynaşmak.
Çırılçıplak.
Yapamadım.
Şimdi.........
Soyundum!
Hayasızca!
Anladım ki artık,
Yüzmek zamanı!

Kanat taktım kaç kez,
Sıyrılıp sessizce yeryüzünden,
Göklere yükselmek istedim.
Saklambaç oynamak kuşlarla,
Birbirini kovalamak,yaramazca.
Yorulup,
Buluttan yaptığımız minderlere uzanmak,
Yıldızları birer birer yakalamak,
Avuçlarımla.
Ellerimle okşamak.
Beceremedim.
Şimdi........
Kuşlar göz kırpmakta,
Şımarıkça.
Dayanamadım.
Kanatlandım.
Anladım ki artık,
Uçmak zamanı!

Söz yazdım,beste yaptım.
Ezgileri döktüm notalara.
Yürek yangınlarını,
Bitmeyen sevdaları anlattım.
Gece karanlğında,
Bir başımayken odamda,
Çağrışımı duyururcasına,
Söylemek istedim.
Çıkmadı sesim.
Şimdi.....
Bülbül oldum,şakıyor dillerim.
Diziliyor dilimde binlerce,
Sevda türkülerim.
Anladım ki artık,
Türkü söyleme zamanı!

Fıkralar dinledim çeşit çeşit,
Komediler izledim.
Unutup yaşamın derdini,
Durgunluğumu eksiltemedim.
Dudaklarımı açıp kocaman,
Yüzümü kırıştırırcasına,
Bedenim katılırcasına,
Gülemedim.
Şimdi.....
Ne fıkra ne komedi,
Germiyor da yaşamın derdi,
Tutamıyorum ki kendimi.
Anladım ki artık kahkahayla,
Gülmek zamanı!