Anladım/Ben Beni Anlatamıyorum…

Anladım;
Ben beni anlatamıyorum…

Ne zaman /hani kırk yılda bir derler ya/
Anlatmaya çalışsam
Birkaç kelime ben,
Birkaç kelime ile yüreğimdeki çizikleri,
Kırıkları,
Kanayan yerleri,
Ölen hücrelerimi
Birkaç kelime anlatmaya çalışsam;
Bir daha vuruluyorum
En sert,
En acımasız kurşunlarla
Ve yaralarım çarmıha geriliyor…

Anladım;
Ben beni anlatamıyorum
Ve anlıyorum ki;
Ben beni anlatmamalıyım
Beni bende saklamalıyım
Beni bende susturmalıyım
Gerekirse beni,
Bana da küstürmeliyim…

Böyle bir şey işte
Anladım
Anlatamıyorum
Anlatmak bana göre değilmiş
Artık bu son olsun
Anlatmayacağım…

Yaralarımı gömeceğim
Yüreğimin en derin,
Yüreğimin en karanlık köşelerine…
İçimdeki yangınları,
Kırıkları,
Çürükleri,
Süpüreceğim bir kenara
Örteceğim kara bir toprakla;
Becerebilirsem
Süsleyeceğim üzerini
Bir kırmızı gül
Ya da birkaç zambakla…

Anladım
Ben beni anlatamıyorum
Anlatamayacağım
Ve artık
Anlatmak da istemiyorum…

Aslında
Anladığımı sanıyorum onu/onları/
Haklısını esirgemiyorum
Kendi yüreğinin penceresinden gördükleri için
Ama
Hakkı değil mi
Kendi yüreğimin gözyaşlarını dökmesi
Ve bunun birkaç damlasının
Senin bahçene düşmesi/paylaştığımız yılların hatırına/…
Sormak istemiyorum artık bu soruyu kendime
Kabullenmişliklerimin içine katmalıyım
Gerekirse ben
Kendimden de kaçmalıyım…

Anladım
Ben beni anlatamıyorum,
Anlatamıyorum sana
Ve zaten anlatabileceğim
Başka kimsem de olmayacak…

04.04.09 biradam_x