Canın yandığında canımın yandığını anladım sonra,gözlerimin kapanmasından anladım.Ne kadar vursan da beni derinden senden kopamadığımı anladım.Gözlerin baktığında bana senin yaşadığın yerin kanadığını anladım.Ben kendimi bile değil seni sevdiğimi anladım.Ben gülüşünü özlediğimi,Ağladığımda anladım.
Ben sensiz yaşayamayacığımı sevmiyorum dediğinde anladım.Ben hayaller kurarken hayallerimin bittiğini gözlerinden anladım.Anladım Anladım.İlk söylediğinde inanmadığıma ben bu yazı yazarken inandım.Ben gözlerinsiz edemem bilirsin,ama yinede sen yokken ağladım.Ben ağladım yokluğuna,yalvardım Allahıma,basitçe gidişine değil gözlerinin bakışına ağladım.Ben dünya gözüm yok artık çekip gidemem.Sen de bilirsin gülüm gözlerinsiz edemem..
Yaşam korku verirmiş insana,insan ne bilsin derdimi.Vuslatıma süre yok,Geleceğine inandırdım kendimi.Artık çaresi olmayan yaralara koşmayı bıraktım.Senin gözlerinin içine bakarak Seni Seviyorum demek için her sabah kalktım.İhtiyacım yoktu sevmek için seven bir kalpe,ben yanlızlığımla sevmeye alıştım.Ben seni,yalnız seni severken mutluluğa ulaştım...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta