Anla Şiiri - Zeynep Beşen

bilmiyorum
beni ne kadar sevdin
ben seni özgür bırakacak kadar sevdim
şimdi çok canım acıyor

öyle böyle değil
boğuluyorum
çok kanıyor aşk
cigerlerim hava yerine kan soluyor

dirhem dirhem ölüyorum
öldüğüm anda diriliyorum
ve sensizliği yüzüme çarpıyorum
alışırmıyım bunca olana...

susuyorum
soruyu yanıtlayacak kimsen yok
bırakmadım kimseyi yanımda
kendi bataklığımda çamura çöküyorum

seni silmek zor oldu içimden
önce kendimi inkar ettim
sonra seni
imansız oldum aşka

yanacağım sevğili
varlığını inkara kalkışarak
bitecek bu aşk
hiç bir dua sı kabul edilmeden

en çok sensizlik yakıştı bana
en beyazından
yakasız dikişsiz
bir sensizlik yakıştırdım bana

gözümde karar dı senden sonra
aklımı kapasama alanı dışına çıkardım
kalbimi başkasına bağışaldım
korkmuyorum artık senden,benden,kimseden

ne saygı ne sevği kaldı geriye
imanıma kaç şehadet getirsemde senden sonra
olmadı olmadı
inandıramdım kendimi

insanlık sıfatını kaybettim
yada özğür bıraktım anla
babam benden utanıyormuş
annem sütünü haram etmiş

ifadeler daha fazla yıkamaz beni
bir kere yıkıldım gidişinde
bir daha olmaz olmaz
anla...

soyundan sopundan inkar edilmiş
bir hiçim
cennete girme düşüncesini attım kafamdan
cehennem bile kabul etmez beni bilirim

bilirim...