Anla... Şiiri - Zagros Cetinkaya

anla/t/mak...

merak ettim seni, kıskandım
öfkeme kızdım
sonra anladım, buruk bir gülümseyiş yerleşti yüzüme...

bugün de gelmedi o çok sevdiğin çiçekçi
ama korkma, senin tanımadığın yeni bir çiçek buldum bugün
toprağından koparmaya kıyamadım, hem sen kızardın
ama kokusunu derince içime çektim
gülümsedim, senin ismini verdim…

çok isterdim senin de onu tanımanı
parmak uçlarında hissetmeni
belki o zaman daha iyi anlardık sevgiyi
tanımlardık gözlerimizdeki parıltının anlamını...

merak ettim şimdi seni!
hangi levhası pas tutmuş
kasabadan bakıyorsun güneşe!
o çok sevdiğim gülümseyişin de ısıtıyor mu güneşi?
hem, sonra benim için
gözlerinde ki parlaklığı verir misin yıldızlara?
belki teselli olur hain gecenin yalnızlığında
dudaklarımda bir tebessümle
anlarım ki; yitirmemişim seni, benimlesin...

yorgun gövdemde bitkin bir akşam güneşi
çıkmayacağım dışarı
ama yo, hayır çıkmalıyım
korktum şimdi!
ya birileri çiçeğimizi ezerse!
o zaman çok kızarsın bana
geceyi yıldızsız geçiremeyecek kadar hassas ruhum
karanlık çökünceye dek bekleyeceğim başında
ve parlaklığınla kalkacağım...

göremezsem yıldızları
kavuşamazsam parlaklığına
zifiri karanlık çökünce
utanmayacağım ağlamaktan
korkularımı koynuma sarmalayıp
gelip ağlıyacağım kapında
usulca, sessizce...