Anla Şiiri - Erdal Tuna

Eksik kalan yanlarımı seninle tamamlayacağımı düşünmüştüm,
Yanılmamışım.
Ama her gün biraz daha eksiliyorum,
Saçlarımı okşayan zamanı unutmuşum.
Ve sen yetişemiyorsun beni onarmaya,
Kuşatılan bir kalenin duvarlarını döven top mermilerinin açtığı gedikleri
Onarmaya çalışan askerler gibi.
Ve ben hızla yıkılıyorum, kale düşmek üzere.
Arkasına sığındığım hayalleri bir-bir asıyorum gerçeğin ipinde,
Hatta bu satırlar bile celladıdır on yedi yaşımın.

Başka bir dudak siliyor dudaklarımdan başka dudakların izini,
Yani dudaklarımdaki kiri
Başka dudakların kiriyle temizliyorum.
Senin dudaklarınsa,
Çeşnisi bilinmez cennet meyveleri gibi bekler uzakta.

Dümeni olmayan bir gemi gibiyim,
Yelkenim de yok üstelik rüzgarlardan medet umabileceğim.
Tek bildiğim, bir gemiyim hayat denizinde,
Gövdesi zayıf dalgaların şiddetsizliğiyle parçalanmış.
Öyle büyük parçalar ki gövdemden ayrılanlar,
Adını ne söyleyeceğim
Ne de burada yazacağım.

Kaptanım olmaya çalışman hoşuma gidiyor aslında,
Dağınık günlerimi titizlikle toplayıp kapıda karşılıyorsun beni.
Nüshalardan oluşan hayatımı ciltlenmiş kitap haline getiriyorsun bir dokunuşla.
Çarşıda annesini kaybeden çocuğun
Tanıdık birisini gördüğü andaki sevinciyle
Koşarak geliyorum yanına.
Yüzümde o tarifsiz acı ve mutluluk birbirine karışıyor.
Kaptanım olmaya çalışman hoşuma gidiyor evet.
Ama korkuyorum.
Fırtınalardan değil elbet,
Ben fırtınalara temiz bir yürekle girmiştim yıllar önce.
Artık en az onlar kadar gürültülü olur batışım,
Artık onlar kadar karanlığım.
Korkum kaptanımdan yana,
Ya o diğer kaptanlar gibi en son terk etmek yerine
Hiç terk etmezse gemiyi...

Vazgeçmek için çok geç diyemeyeceğin bir zamanda yazıyorum sana bunları.
Üstü kapalı sözlerle seni sevdiğimi söylemek yerine,
Alnımın teriyle hak etmek istiyorum seni.
Benim ol diyebilecek kadar küçülmek yerine,
Benimle ol diyorum, eğer hala istiyorsan.
Belki de yeni filizler sürgün verir yanan ormanlarımın toprağında,
Göz yaşlarının değdiği bu satırlarla.
Belki hala bir yürek taşıyorumdur,
Belki hala soğumamıştır cesedi bazı hayallerimin,
Can çekişiyordur,

Belki hala tükenmemiştir rezervi, kısıtlı madenlerimin,
Belki hala bu kadar alçalıp gözünde,
Yüreğinde bir parça olsun yer kaplıyorumdur
(ki dünya üzerinde hiçbir şey istemedim
yüreğinde bana ait küçük bir parçadan başka),
Belki hala bana inanıyorsundur.

Vazgeçmek için çok geç diyemeyeceğin bir zamanda yazıyorum sana bunları
İstiyorsan git, kal demeyeceğim daha da küçülmemek için,

Ama kalırsan;
Kaybettiğim her şeyin, bana kazandırdığı tek şey sen olacaksın...