Ankarada Şiiri - Banu Bybanug

Günlük güneşlik bir günde bile
Nefes almak ne kadar zor
Aşkı bulmak ne kadar zor
Sevilmeden sevmek
Tüm dünyayı

Yıkar mı acılar bizi
Yıkar
Elbet insanız sonuçta
Etten kemikten

Bu yalan dünya dönüp dursa da
Aynı yörüngede asırlarca
Her ilkbahar aynı, her yaz aynı
Sen de hep aynısın… aynı drama…

Kader, kader… kaderden kaçılmaz…
Bazen kadehler kaderin
Kadehler
Kadehler, bomboş kadehler…

Şimdi aynı çiçekler ölüp ölüp
Canlanıyor her mevsim
Ölüp diriliyorlar her ilkbahar
Uyanıyorlar derin bir uykudan
Kış masalından

Zambaklar, leylaklar, güller, papatyalar
Aynı yerde ilkbaharı beklerken
Güneşi beklerken, ışığı beklerken
Ben de seni boş kadehlerle
Bekliyorum bıraktığın yerde
Ankara’da boş bir evde…

Ankara’da boş bir evde
Eşyalar darmadağın yerde
Kağıtlara yazılmış şiirler
Fırlatıp atılmış fotoğraflar
Ah sevgilim, sen neredesin, nerede…

Bu terk etmeler
Yakıyor canımı
Solduruyor ruhumdaki papatyaları
Mevsim kış, hiç yaz olmuyor sensiz.
Ben hep solgun, ben hep seni beklerken,
Ankara’da bomboş bir evde…

Ah sevgilim, sen neredesin, nerede
Sessizlik içimi acıtıyor
Oysa sen varken ilkbahar neşesi vardı bu evde…

Şimdi…

Ankara’da boş bir evde
Eşyalar darmadağın yerde
Kağıtlara yazılmış şiirler
Fırlatıp atılmış fotoğraflar
Ah sevgilim, sen neredesin, nerede…

Nefes almak ne kadar zor sensiz....