Ankara Sitemleri Şiiri - Mustafa Bayar

Yalnızken daha bir çekişmez olur Ankara’nın sokakları,
Her kaldırım taşı hiçliğe bilemiştir dişlerini.
Ve sen meteliksiz bir âşık kadar onurlu,
Kirli yatak çarşaflarını avuçlayan üniversiteli bir kız gibi,
Hüzünlü atarsın her adımını.
Oysa o anda;
Sahibini vuran namuslu bir yosma edasıyla arsızdır Ankara.
Yalnızken daha bir çekişmez olur Ankara’nın sokakları.

Harlanmış çeliğin buğusu çökmüştür kalın kaşlarına başkentin,
Miden bile bulanmaya tenezzül etmez.
Oysa hep;
İyi niyet tüccarlığı yapar Ulus’un ışıltılı pavyon güzelleri.
Ve ah… Onlar nasıl naiftir bilemezsin sigaralarını yakarken,
Her biri başka âlemdir yüzüne üflenen,
Pişmanlık kokulu dumanın.
Harlanmış çeliğin buğusu çökmüştür kalın kaşlarına başkentin.

Gariptir ki hep yalnızsındır bu kara şehrin yabancı kalabalığında,
Hiçbir dostun dost değildir aslında,
Tabi otobüs duraklarının mecburi samimiyeti hariç.
Mesela hiç ana şefkati tatmamıştır Kızılay’ın dört yol ağızları,
Hiçbir güzel kız tek bir büyülü söz dahi duymamıştır.
Silahlar da patlamaz belki dar caddelerde arkandan,
Ve bu yüzden hiç vurulmaz o yalnız yanın.
Gariptir ki hep yalnızsındır bu kara şehrin yabancı kalabalığında.

(Hercaî)