Ankara Garı Şiiri - Berkay Burak Karaca

Bir şehir uyuyor,son demeri gecenin...
Can çekişiyor ışıklar,sokak lambaları yorgun...
Alaca karanlıkta baykuş sesleri var.
Hurda otobüsler geçiyor gürültülü,
ve pala bıyıklı çöpçüler,elleri ceplerinde...
Bir küçük simitçi,bakışlarında uykular saklı,
titremekte ince parmakları,yüzü gözü kir...
Bir sessiz kadın,eski mantosuna sarınmış,oldukça fakir...
Ölüyor zaman,avuçlarıma yalnızlık düşüyor...
Ankara garında,bir sonbahar sabahı,soğuk,
güzel gözlerinde gece,bir kadın üşüyor...
Bir kadın üşüyor Ankara garında,ayaza kestiğinde vakit...
Bir ezan sesi yükseliyor Kocatepe'den dalga dalga...
Kıraç yamaçlarda yel esintileri
ve tepelerde bir garip aydınlık...
Yorgun ayak sesleri kaldırımlarda,
köşe başlarında başı boş köpekler...
Basma perdeli pencerelerden,soluk bir ışık sızıyor,
karanlığa inat...
Ağlıyor inceden inceye,karnı aç,üstü açık,biçare bebekler...
Ölüyor zaman,avuçlarıma yıldızlar düşüyor...
Ankara garında,bir sonbahar sabahı,soğuk,
güzel gözlerinde gece,bir kadın üşüyor...
Homurdanıyor 5.32 treni.
Çaresizlik kol geziyor esmer ufuklarında bozkıın.
Yağmurun sesi mi saçaklardan yankılanan,
yoksa hıçkırığı mıdır bir mahzunluğun?
Son kompartumanında vagonun,
bir genç kadın var ağlayan...
Ölüyor zaman,avuçlarıma damlalar düşüyor...
Ankara garında,bir sonbahar sabahı,soğuk,
güzel gözlerinde gece,bir kadın üşüyor...
Yediverenler açarken sonbaharında Anadolu'nun,
Gabar dağlarında bir mavzer sesi yankılanıyor...
Bir fidan kırılıyor,kaçıncı rakımında tepenin,bilmem...
En alından,
bir gonca gül büküyor boynunu,koparılıyor ince dalından...
Derin vadilerden,batıya bir serin rüzgar esiyor...
Ankara garında,
uyurken şehir,son deminde gecenin,
bir sevdalı bakış düşüyor raylara,elemli...
5.32 treninde hayat,doğarken gün yavaş yavaş,ayaza kesiyor...
Ölüyor zaman,avuçlarıma acı düşüyor...
Ankara garında,bir sonbahar sabahı,soğuk,
güzel gözlerinde gece,bir kadın üşüyor...