Ankara Şiiri - İsmail Bilek

Her gün penceremden bakıyorum yola,. karanlık odamdan, umutsuz ca sokaklara .
İçimde bir ümit yeşeriyor Sen gelecek sin diye, umutlarım soluyor sakallarımın Kırın ’da, ve Biliyorum gelmeyeceksin yine...
Ankara soğuk yine bu akşam, penceremde üşümüş serçeler, umudum yarınlara gebe. bekliyorum seni umutsuzca . soğuk ve ellerine hasret ellerimle..
Yüreğim yangın yeri ,yüreğim eskimiş bir mezarlık misali. Umudum körermiş ellerim buz tutmuş vaziyette. Ve hatıramda sadece sen
Yüreğim yaz diyor ellerim sus, bilmemki ne yassam , ne söylesem , baktığım sen duyduğum sen, söyle gizli yaram söyle neredesin sen..
Yine sen geçtin sanki sokağımdan kokun tüm Ankara’yı sarmış gibi sokaklar bembeyaz yüzüme kar yağıyor yumuşacık sanki elinmiş gibi.
Bugün Aşıklar istasyonu cebeci'deydim. hava soğuk gözlerimde yaşlar ve bütün peronlarda seni bekledim.. seni düşündüm Sonra , ve yine yüreğim yaz dedi Ellerim sus, yazmam dedi ellerim yazmam duyurmam içimde ağlayan çocuğu.
yağmur altında Tiril Tiril Titredim saatlerce , ve gelmeni bekledim gelmeyeceğini bile bile, Yağmur dindi ama gözyaşlarım dinmedi saatlerce...

Çıkıp gelsen yüreğimin ateşine su, ellerimin soğuğuna sıcak olsan diyorum. Diyorum ama mümkün mü onuda bilmiyorum.
Nefesin nefesime vursa ellerin ellerime, nur aksa parmak aralarımızdan mümkün mü bilmiyorum.