Anka Sızısı Şiiri - Kağan İşçen

kül öykülüydü sonum
suçlu bir anka sızısı

ishak çığlıklı yalçın kayalıklı
uzaklara erişmenin utkusuydu ayrılığım
sana aşklar muştulamak içindim
sayrılı bulutlara rağmen
kar suyu içtim beklemeden yağmuru
yaprakların kurumuşluğunda çocuklaşarak...

kim ki bir yerde uzaklığıma baksa
gölgeler değere binerdi
öyle ki yalnızdım
esmer bir kız
solmuş bir çiçeği kaldırırken
bakmadan yüzüme
ve kaf dağı boyun bükerken
aramızdaki bütün mesafelere
ayak izlerin öyle ki cesur...
cesaretim ki öyle senin

serin düş salıncaklarında yorulurdu gün
taze bir gecenin akrebi buluşurken yelkovanla
yaprakların karartısı ellerin olmaktan çıkardı
sen olurdu binlercesi sessizliğin
kül öykülüydüm suçlu
bütün yanmaların ötesinde bir anka sızısıydım
ağları yırtılmış bir örümcek kadar yurtsuz
ağlarımdı saçlarının okşanma telaşı
ve ömrümün tek imlâsını gidişinden aldım
noktasızlığımı geçkin...

kentlerden ağaçlar çiçekler ve çocuklar çekilmeden
beklemesen de kırık bakışlı geleceğimi
zaman tatsın kansın koşuşturmasına şiirlerin
ve sen kovuştur gene yaralı inançlarımı
ben de bilirim ki bir seni sevmek sığmaz hayata
bir de seni bulamama suçları öykülerimin
kül öykülüydüm bütün yanmaklardan öte
bir anka sızısı
ishak geceli
mesafelere cesur
cesarete sen
sana kül öykülü suçlu
bir anka sızısı