Anıt Yapar Şiiri - Bahattin Tonbul

Kır kalemi kurtulsun, seven sevdim yazmasın
Alıp götürsen aşkı, dalından sararıp kopar
Ondan gayri yerin yok, yarin mezar kazmasın
Gün geçtikçe bu ömür, sevdanı anıt yapar

Her gece karanlıkta, sessiz bir savaş başlar
Ağlayan acı bir ses, düşen yağmuru haşlar
Sığındığın en son yer, göz üstündeki kaşlar
Gün geçtikçe bu ömür, sevdanı anıt yapar

Gittiğin o kış günü, hayalin beni asar
Kalbinde gezeriken, devriyeler hep basar
Suskun sesiz gülüşün, rüyalarımı kasar
Gün geçtikçe bu ömür, sevdanı anıt yapar

Her kadın sevdiğine, yüzlercekez şans verir
Yanlış umuda konmuş, bakan gözler aşk görür
Gönüllerde dünyalar, ayrı kalsa kim erir
Gün geçtikçe bu ömür, sevdanı anıt yapar

Aşk dediğin beklemek, ilk sevgili başımız
Yüreğinde o kaynar, lokma pişer aşımız
Yanıp kül olmak başka, bitmez değer taşımız
Gün geçtikçe bu ömür, sevdanı anıt yapar

Bahattin’im aklımdan, inan çıkartmam seni
Kaçkez gömdüm toprağa, karanlıkta bul beni
Sonkez niyetlendiysem, dünyanın bitmiş eni
Gün geçtikçe bu ömür, sevdanı anıt yapar
Bahattin Tonbul
29.12.2012