Adnan Durmaz - Anırışanların Arasında Ol ...

1

Bir gün rüzgârda kangala döndüm şiirden ve yanan akşam bulutları bana günün şiiri ödülünde mansiyon verince yaptığım konuşmadan

Yaşadığım yerlerde bana önem ve değer veren az sayıda insan vardır.Yaşamımın her döneminde de herkesin sevdiği bir insan olamadım.Ha bunu umursuyor muyum? “Umurumda değil dersem” ne kadar doğru söylemiş olurum,”umurumda” dersem o da doğru değil.Soruların net ve kesin cevapları yoktur çoğu zaman.Biz ortama göre bir yanıt vererek durumu idare ederiz.Verdiğimiz yanıt doğru değildir; ama bütünüyle yanlış da değildir.Biri bize “nasılsın? ” diye sorduğunda verdiğimiz her yanıt aslında tam anlatamaz durumumuzu.Coşku içinde “ben iyiyim” diyenle üzüntüden mahvolmuş,”kötüyüm” diyen,doğruya en yakın yanıtları vermişlerdir.Mutlak iyi ve kötü durum yoktur,demek istiyorum.En azından en berbat durumda bile bir başkası bu berbat durumdan bir çıkış bulabilir.Saçmaladığımın farkına mı vardınız.Yani,”ölecek olan bir hasta,idam olacak biri için nasıl olur da bir başkası umutlu bir manzara çizebilir “, itirazınızdan bahsediyorum.Çoğunluk ölür işte,korksa da ürkse de ölür ve gider.Ama imanı kavi bir mümin için ölüm tozlu yoldur; veya inançları için asılan biri celladının suratına tükürerek dimdik gider.Konuyu dağıtmayayım.Yıllardır bozkırlarda yaşayan birisi olarak bozkırların dilini iyi bilirim.Yakup Kadri’nin yaban’ındaki okumuş Ahmet Celal, sık sık aklıma geliyor yaşadığım ıssızlarda.Yaban 2008 diyeceğim geliyor ama diyemiyorum.Diyemem,çünkü Ahmet Cemil’in geldiği yerden gelmedim buralara.Hamurumun karıldığı topraklardayım.Vardır öyle insanlar değil mi; herkes sever onları.Onlar gelirken ayağa kalkılır,saygı gösterilir,çevresinde pervane olunur.Vardır evet,ama genel olarak bakılınca statülerine de bir bakmakta fayda vardır.Şimdi şöyle oluyor:adam köye öğretmen olarak gidiyor,merakla çevresine toplanıp hoş beş edenler,biraz sonra o civarda görevli ormancıyı görünce,onu okulun duvarının dibinde,akşam karanlığında tek başına bırakıp ormancının çevresine toplanıyor.Rağbetin kalıcılığı ve geçiciliği belli nedenlere bağlı.

Kişilerin birbirine verdiği önemin ölçütleri,yer zaman ve koşullara göre değişiyor.Gecenin bir vakti arabası ıssız yolda bozulan kişi için en önemli insan elbette tamircidir.Zamanımızda biraz da buna benziyor günlük yaşamda önemsenip önemsenmemek.İşi varsa seninle,önemlisin,işi bitince önemin de bitiyor.Adam milletvekiliyse önemli kişidir.Çünkü iş yaptırmak,torpil olmak açısından önemlidir.Adam varlıklıysa,kariyer sahibiyse önemlidir.Bunları kaybedince önemsizleşir.Bu tür insanların bir kısmı sahip oldukları kariyer ve servete hak ederek ulaşmamıştır.Bu nedenle de sahip oldukları her neyse ona sahip oldukları sürece önemlidirler.Ayıya köprüyü geçene kadar dayı demek,yalakalığa çanak tutan bir halk söyleyişi.Malum bizde yalakalık kurumu yeni bir şey değil,Osmanlıdan bu yana var olan bir kavram.