Anımsama Şiiri - Zeki Tüyen

eski bir şarkının izleri var dudaklarımda
yıllar öncesi sakız gibi çiğneyipte bitiremediğim
oysa böylemiydik o zamanlar biz
bin yıl yaşamışçasına yorgundu yüreklerimiz
yorgunduk, yorgunduk ama mutluyduk
tüm çalınmışlığını bembeyaz atlarla keserdik gecelerin
nar tanesinin al giysilerinden dökülürdü umutlarımız
en hoyrat rüzgarların çehresinde yiterdi elemler
ölü çağların yasak bahçelerinde büyürdü adımlarımız
sevi yoksulu beklentileri kazımıştık bilinçlerden
sabahları gözlerimizde doğardı güneş usul usul
sonra yokluğun çöreklendi bağrıma olanca ağırlığıyla
içinde en acımasız ağrılar zonkladı geceler boyu kafamın
cılız ışıklar bürüdü kavramları olguların karanlık izlerinde
pembe duygulardan koparken ters yüz oldu şemsiyesi yaşamın
ve her şey alabildiğine değişti bu kentte sensiz
mevsimler döngülerde şaşkın
tropikale dönüşüyor iklim
zaman avuçlarımda tutsak şimdi
belim iki-büklüm..........................

bursa; 27.10.1972