Anılmak Şiiri - Sadi Saçak

Daha cesur hissediyor insan kendisini,
Hatırlandığını ve sevildiğini bilince,
Bunu görünce,
Daha güçlü hissediyor kendisini,
Daha mutlu ve kendinden emin hissediyor...

Hayat denen şey bir filme benziyor,
Bazen entrika, bazen komedi ve bazen korku doluyor,
Fakat en çok şekillendiren bu filmi,
Ona bakış tarzımız oluyor.
Çünkü hayat denen şey,
Kendinden güçlülere boyun eğip, güçsüzleri eziyor.

İşte insan güçlü ve cesur olmak için,
Bazı şeylere ihtiyaç duyuyor,
Bunların başında ve ilk sırada,
Hatırlanmak ve unutulmamak geliyor.

Ölüp giden binlerce insan var ki;
Kafalardan silinmemiş hiç birisi!
Hepsi yaşıyor hâlâ kalplerde,
Çünkü bırakmışlar silinmez bir iz yeryüzünde!

Er kişi bu izi bütün yüreklere kazımalı,
Ki hayat son nefesle kapanmamalı...

Kimi sevabıyla, kimi günahıyla,
Kimi yazdığı iki satır yazıyla,
Kimi sevdasıyla kimi aşkıyla,
Kimi sözüyle, kimi bestesiyle,
Birisi edasıyla, birisi işvesiyle,
Öbürü felsefesiyle, diğeri yaşamıyla,
Başkası duruşuyla, yanındaki vuruşuyla,
Asker olan kahramanlığıyla, aşık olan sazıyla
Tanınıyor ve unutulmuyor yüreklerden,
Yaşamak dediğin de hatırlanmak değil mi zaten?

Bunca kişi yaşıyor gönüllerde ama,
Ya bu dizeleri karalayan Sadi ne olacak?
Ecel denen şarabı yudumladıktan sonra,
Dünya üzerinden gidişiyle zihinlerden de mi kalkacak?

Her kişi diler anılmayı ebedi,
Anılmak ruhların ödülüdür bir nevi,
Unutulmaz derler aşk ile sevgi,
Acaba böyle seven bir tek kişi var mı Sadi`yi?