Anılar İsyan Ederken Şiiri - Halil Dağdelen

Bir gece yarısında,
Daracık, derin, köhne sokaklarda,
Duyguların sarhoş.
Hislerinin yelkeni,
Anılarının fırtınası elinde.
Saçların tarumar,
Garip bir güzgarın önünde.
Ya o gözlerindeki yağmur ne,
Mevsimin sonbahar bile değil.
Yorgun adımlarını sürükleyen kim.
Yağmursuz bir doğa,
Sen neden sırılsıklamsın.
Sen bir kıyıda değil,
Dalgalı bir deryanın derinliklerindesin.
Ne mehtabın var gökyüzünde,
Ne de yıldızların.
Görüyorumki karanlık bir evrendesin,
Ve elinde kandil bile yok.....

Sahi Söyle be,
Yoksa, yoksa
İçinde yıllanmış anıların fırtanısımı kopuyor.
Yoksa anıların isyanmı ediyor.
Bilirim şimdi sen o anılarlasın,
Yaşasan ne çıkar be canım,
Senin umutlarına bile kurt düşmüş.
Sen ilkbaharda açan sarı bir çiçek,
Sen gerçeklerin harmanını savuran lodos,
O kara bulutları parçalayamazsın.
Sana bir çift sözüm var,
Git o elele konuştuğunuz o ağacın altına.
Bekle onu.
Umutlarını hemen coşkun sulara bağdurma,
Seninde yazılmış bir kaderin var,
Belki çıka gelir ak bir zambak gibi.
Uçan bir kelebek, bir hayalet gibi.
Engin denizlerin ufkundan.
Yüce dağların, kızıl tepelerinden,
Bir mavi bulutla sarmaş dolaş,
Ne bileceksin birde bakarsın
Yağmur olur yağar sana
O anıların doğduğu ağacın altında................