Anılar Şiiri - Asi Yılmaz

Susarsın yıkılır kent harabe olur bütün her şey
Konuşmak istedikçe hıçkırıklar düğümlenir boğazına
Gece uçan bir kuş bozar karanlığın sessizliğini
Umutlar emanet etmek istersin karanlıkta kayan yıldızlara.
Resimlere bakarsın konuşmaz resimler
Anılar susmuştur artık,
Kendinle konuşmaya cesaret edemezsin
Korkarsın kendinden anılardan.
Düşünmemen gerekenler gelir aklına
Sen kurtulmaya çalıştıkça daha da ürkütücü olur seninle ilgili ne varsa.
Otogarlar aşinadır şehir şehir sürgüne çıkarsın
Sevda kovalarsın şehirler arası yolculuklarda
Bütün kötülüklere umutsuzluklara yok oluşa karşı
İsyanı örgütlersin, umut güvercinleri bırakırsın bir şehirden bir şehre,
Akşam olur kabuk bağlayan yaraları kanatırsın
Paslı çivileri çıkarmaya çalıştıkça daha da derinleşir yara.
Sobayı söndürmek istedikçe harlanır ateş
Sen ağustosa sürgün bak yine sustun sen
Her susuşunda atmacanın serçenin yuvasına saldırısını
Serçenin yuvayı nasıl savunduğunu düşlüyorsun.
Serçeden yana taraf oluyorsun
Her sustuğunda ölümler geliyor aklına
Hiçbir ölümün haklı bir gerekçesi yok sence.
Bütün olumsuzluklar bir olumlu duruşu davranışı içinde yaşatmazmı
Her şey bitti dediğin anda karşına bitmeyen bir nefes bir umut çıkmazmı
İnsan zaman zaman anılara dönmeli
Evet ‘umutlar anıların kız çocuklarıdır’
Bazen insan anılarda yaşar.