Anı = Tahliye mi / Talik mi?

Bugünün nesli geçmişte olanları pek bilmez. Benim yaşımdakiler ki, 58 bazı olayları hatırlar. Annelerimizden, babalarımızdan, çevremizden dinlediğimiz o kadar çok şey var ki… Geçmişimiz, gelişmişlik ve modernlik adına, alkolün, serbest yaşamın, kadın erkek ilişkilerinde sınır tanımazlığın fütursuzca öne çıkarıldığı dönemlerdir. Diğer taraftan, dinine bağlı, dinini öğrenmek ve yaşamak için çalışanlar ise, ötelendi, horlandı, ezildi. Bugün bazılarının dine inanlar çoğaldıkça baskı artacak diye korkmalarının altında yatan, zamanında kendilerinin inananlara yaptıkları baskıları bilmelerinden kaynaklanıyor. Siz Müslüman bir ülkede, Müslüman bir memurun, işçinin, müstahdemin, namazını işyerlerindeki merdiven altlarında, kömürlüklerde, çoğu zamanda gizli kılmak zorunda bırakılmasını anlayabilir misiniz? Siz namaz kıldığı, oruç tuttuğu için, biraz okumuş, devletin dairelerinde yetki almış birçok amirin memurun alaylarına, horlanmalarına neden olduğunu anlayabilir misiniz? Siz geçmişte namaz kıldığı, oruç tuttuğu için, bazı memurların yetki almasının engellendiğini düşünebilir misiniz? Ve siz hala bazı yerlerde, sırf namaz kıldığı, oruç tuttuğu, hanımları kapalı olduğu için, ötelendiğini, dışlandığını, üst makamlara çıkma dönemleri geldiğinde üzerlerinin kırmızıya çizildiğini biliyor musunuz? Geçmişimiz ne yazık ki bu tür olayların bolca yaşandığı zamanlardı. Bugün onları inkâr edebilirler. Ancak yaşları 50’nin üzerindekiler o günleri hala hatırlamaktadırlar. Bunu yapanlar, bu ülkeye aydınlığı, özgürlüğü, çağdaşlığı, insan haklarını getirdik diye ortalıkla cirit atanlardır. Onun için yaşadığım, dinlediğim anıların gerçekliğini görmezden gelip, bugün insanlık havarisi kesilenlere inancımı kaybettim. Onların ikiyüzlülüğüne karşı hiçbir şey söyleyemem. Benim hayatımda öyle anılar vardır ki, anlatıldığında ne akıl kalır, ne mantık… Mesela bunlardan birisi, 1986 yılında Ankara Ulucanlar cezaevinde bir arkadaşla karşılaştım. 1977 yılında içeri atılmış. Adam dokuz yıldır cezaevinde yatıyordu. Gözlerinden hastalanmıştı. Eğildiği zaman gözleri akıyordu. Onun için asla öne eğilemiyor. Dik duramıyor. Yatarken sağa sola dönemiyordu. Uyurken sırt üstü uyumak zorunda. Veya gözlerini bağlamak zorundaydı. Uyanıkken sürekli başını yukarı tutmak zorundaydı. Doktorlar ise es geçiyorlardı. Bu arkadaşımız, dokuz yıl sonra, yargılandığı mahkemelerden beraat etti. Yani dokuz yıl sonra suçsuz bulunmuştu. Yani dokuz yıl sonra, bu insana hiç utanmadan, hiç arlanmadan, hiç sıkılmadan, dediler ki? Seni biz boşuna yatırmışız, senin hiçbir suçun yok muş? Haydi, çık dışarıya… Onu dokuz yıl içerde tutan bütün yetkilileri, karşılıksız dokuz yıl yatırıp çıkaracaksın ki hayat ne imiş öğrenecekler… Ama ben vicdanları kararmış, gözleri dönmüş insanların böyle olsa bile insanca düşünebileceklerine artık inanmıyorum. Televizyonların, medyanın, halkın karşısına çıkarak, insanlık haklarından dem vuranlar, ne yazık ki, ellerine fırsat geçince, bütün siyasi, kin ve nefretlerini her yere yansıtıyorlar. Kendilerine layık görmedikleri her şeyi, karşı düşüncedeki insanlara layık görüyorlar. Bunun adına da insanlık, çağdaşlık, modernlik diyorlar… 1988 yılında cezaevinden çıktım. 1989 yılında 141, 142 ve 163. maddeler kaldırıldı. Bu maddelerden kaç kişinin yıllarca boşu boşuna cezaevlerinde yattıklarını biliyor musunuz? Bu ülkenin geçmişi karadır. Bugünü karadır. Geleceğini ise……. siz düşünün. Bütün yaşadıklarıma, hatırladıklarıma rağmen diyorum ki, Kalbimize inancı riyakârsız, İnsan sevgisini karşılıksız... İnsana saygıyı pazarlıksız… İnsanla paylaşmayı çıkarsız… Düşünmeyi, yaşamayı düşleyenler, yaşayanlar oldukça asla umut tükenmeyecektir. Bugün olmaz ise, yarın… Yarın olmaz ise, daha sonra… Mutlaka insan kendine dönecek, insanlık erdemlerini bayraklaştıracaktır. Samimiyet içinde, inancından başka bir şeyi olmayan… Garip bir köylüyü aylarca suçsuz yere cezaevinde yatıranlar… Cezaevini Kur’an kursuna döndürdü diye çıkaranlar… Hukuku; hukukçuların içinde az da olsa böyle çarpıtanlar oldukça, ülke karanlıktan asla kurtulamayacaktır. Günümüzde böyle kalpleri kararmış, hukuku kendi inançlarına alet edenler var mı bilmiyorum… Sadece saflığımla ve samimiyetimle inşallah yoktur diyorum.