Anı Sokağı Şiiri - Boğaç Yüzgül

Unuttum sanmıştım kendimi

Kendime geldim

Parmaklarımla saydım

Kaç günbatımı geçmişti üstünden

İnci basamaklarında kovalamaca oynadığımız

Yazlık sinema çıkışlarıydı

Tezgahından leblebi şekeri alıp kaçtığımız

Kır saçlı niyetçi amcanın sokağından geçtim dün gece

Parmaklıkların ardındaydı

ve İki parmak kalınlığındaydı evlerimizi ayıran duvar

Dün gibiydi at kestanesi ağaçlarının kokusu burnumda

Viraneleri aradı gözlerim

Her birini birahaneye çevirdiğimiz köşe başlarından geçerken

Özlerim diye fotoğraflarına dahi bakmadığım kaldırım taşları

Gözyaşları dökmüştüm yıllarca

İlk sokak lambası hatırladı ki beni

Parladı ışığı beni görünce

Ayışığı parladı

Bomboş evler bile

Uzaklaşıyordu muyalemden

Çıktım çıkacaktım o eski klisenin merdivenlerinden

Acıktım

Döndü ayaklarım aniden gerin geri

Söndü hasret ateşi

Eşi bulunmaz hatıralar rafına kaldırılmıştı çoktan

Zira hepsi altın bir tepsi içindeydi anılar havuzunun

Uzun uzun yılların tortularıyla…