Bir zamanlar vefalı dostlar vardı.
Kalplerinde sevgi, dillerinde sabır.
Geceye umut, gündüze ışık oldular,
Yollarında hep dostluk, sevgi doldular.
Bir bakışta anlardık birbirimizi,
Sözsüz anlatırdık tüm dertlemizi.
Yanımızda hissetmek, yeterdi yüreklerini,
anlamlı ve özeldi herşey.
Birde vefasızlar vardı sağımda solumda
Hatta soluğumda.
Gülüşleri sahte, sevgileri cüretkâr.
Gözlerinde çıkar, dillerinde yalan olan onlarca boş insan.
Dost dediklerimiz sırt çevirdiğinde anladım.
Güvenip de düştüğüm çukurlar öğretti vefasız yüzleri.
Hainliklerinin bedelini hep bıraktım vicdanlarına,
Sonra öğrendim ki vicdansız yüreklerde
Merhamet olmazmış.
Her gidiş bir ders oldu bana,
Her kalansa bir armağan,
Fotoğraf albümüne benzermiş hayat
Kimi güzel bir anı,
Kimi ise sadece hikaye olurmuş.
Peki ya sen dostunun gözünde anımısın
Yoksa hikaye mi?
12.06.2024 16:59
Kayıt Tarihi : 12.6.2024 17:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!