Anı Şiiri - Güray Köksoy

Uyanıyorum kar ve tufan altında…

...

Başımdan sen geçmişsin, sanki bir yüzyıl geçmiş
Kalbimin içinde kırık köşeli, küçük kuşlar kalmış
Karanfiller dökülmüş yağmurlu taşlıklara…

…

O anı arıyorum, uzayda ve benzer yerlerde
Bulduğum, sonra yitirdiğim
Kendimi yaşama duyurduğum o anı
Dizimde parçalanıp kanayan
İlk çocuğumdan
Yaramı yıkadığım
Çeşmeye inip…

Elleri alnının ortasında birleşmiş
Bir kadın oturuyor orada, o anda
Düşünceyle saklıyor kendini dışarıdan
İçerisi ırmak boyu
Bir kadın
Ayaklarına denizin yükseldiği
Gözlerine çimenlerin
Saçlarına göğün indiği…

Parmaklarıma ışıklar dikiyorum şimdi
Defneli çemberler sarıyorum kollarıma
O günün izine tutunuyor ve
Boynumu sarkıtıyorum aşağı